ڪي ڏور به اوڏا سپرين

�تئي جي تراني ”انٽرنيشنل“ لاءِ ڇا چوندينءَ؟“ تمر تصور ۾ اليانا کي پيانو تي ڏاڍي محويت سان ”انٽرنيشنل“ جي خاص ڌن ڇيڙيندي ڏٺو.
”مون هارايو.....!“ اليانا شڪست مڃيندي کلي ڏنو، ”مون ۾ ارپنا جي کوٽ آهي!“ اليانا ڄڻڪ پنهنجي هار جو جواز ڏنو.“
”ارپنا ڏانهن ويندڙ ڊگهو رستو هڪ ئي منزل ۾ اورانگهي نه سگهبو آهي ... گهڻئي مسافر رستي ۾ ٿڪجي پوندا آهن. ... پر تون ته ٿڪل نظر نه ٿي اچين!“ تمر، اليانا جي ڊگهن وارن ۾ لڪندڙ چھري کي پيار وچان ڏٺو.
ميرانجهڙي شام ۽ ٿڌڙا هوا گڏجي ماحول کي وڻندڙ ٺاهي رهيون هيون. ڪيئي نوجوان جوڙا هڪٻئي کي ٻانهن جي اڌ گهيري ۾ وٺي پيار جي مڌ اوتي رهيا هئا ۽ زندگي کين ڏسي چپن ۾ مرڪي رهي هئي.
هو ڪيتري ديري سڀ ڪجهه ڏسندا رهئا، چپ چاپ. ”ڪيڏي خوبصورت شام آهي!“ تمر هوريان چيو. ايترو آهستي جو اليانا کي سندس لجهو زندگي جو ڪو وڻندڙ رنگ لڳو ... ڄڻ اهو لجهو هن ئي شام جو خوشبوءِ ڀريو اهڙو جهوٽو هو جيڪو هن اڳ ڪڏهن به محسوس نه ڪيو هو.
(3)
اڄ ملاقات تي هوءَ ڪيپيتوليو جي ٻاهران ڏاڪڻين وٽ ديو جيڏن ٻن مجسمن جي ڀر ۾ ملي هئي، جيڪي ڏاڪڻين جي ٻنهي پاسن کان عمارت جي چوڪيداريءَ لاءِ هٿيار سنڀالي تيار بيٺا هئا. اڄ اليانا کي گهري نيري رنگ جي جينز تي آسماني جرسي پاتل هئي. اکين تي اس کان چشمو ۽ پيرن ۾ جاگر. وار سدائين وانگر کليل ۽ هوا ۾ پريشان. هڪ هٿ ۾ ويڙهيل ڪاغذن جو رول ۽ ڪلهي تي ٽنگيل شولڊر بيگ. اڄ هوءَ پيانو آرٽسٽ بدران يونيورسٽيءَ جي ڪا الهڙ شاگردياڻي لڳي رهي هئي ...
”مون تنهنجي لاءِ ڪجهه آندو آهي!“ اليانا تجسس پيدا ڪرڻ جي ڪوشش ڪئي.
”ڇا آندو اٿئي....؟“ تمر شوق ڏيکاريو.
”ڇا هئڻ کپي؟“ اليانا جي لهجي ۾ پيار جي مٺاڻ هئي.
”تون پاڻ اندازو هڻ!“
تمر ٿورو سوچيو پر ڪجهه سمجهه ۾ نه آيس، ”الائي!“
”هي گهڙيون ۽ ڏينهن پنهنجي لاءِ يادگار آهن. پر تون هن ديس کي ضرور ياد ڪندين!“ اليانا ڪاغذ جو ويڙهيل رول کوليو، ٻه پوسٽر هئا، هوسي مارتيءَ جي تصوير ۽ ٻي! ... تمر سڃاڻي نه سگهيو.
”سڃاڻين ٿو هي ڪير آهن؟“
”ڌرتيءَ تي پورهيتن جي هيڏي وڏي شاعر کي ڪير نه سڃاڻنيدو!“ تمر هوسي جي رنگين پوسٽر کي عقيدت سان ڏٺو ... ... ۽ ٻئي بابت تون ٻڌائيندينءَ!“
”هيءُ لاطيني آمريڪا جو سڀ کان وڏو موسيقار آهي!“ اليانا جي لهجي ۾ فخر هو.
”مون کي سمجهڻ کپندو هو ته شاعر سان گڏ موسيقار جو هئڻ ڪيڏو لازمي آهي! ۽ ڪنهن اجنبي شاعر کي مستقبل جي هڪ وڏي موسيقار تحفو ڏيئي رهي آهي ...“ تمر، شاعر ۽ موسيقار جي آفاقي لاڳاپي جون ازل کان ايڏي مضبوطيءَ سان ڳنڍيل ڪڙيون هيڏيءَ شدت سان اڄ پھريون ڀيرو محسوس ڪيون هيون. هو جذبن جي وهڪري ۾ لڙهي ويو، کيس ڀٽائي جو بيت ياد اچي ويو:
”ايڪ پيالو ٻه ڄڻا عشق نه ڪري اڌ
اي تان سائل سڌ، ڪيءَ جا قوال سين.“
”ايليانا!“ تمر جذبن ۾ لڙهي ويو، ”مان توکي ايلي سڏيان ... ناراض ته نه ٿيندينءَ؟“ هن اجازت وٺڻ ضروري سمجهي ۽ سندس تاثر پڙهڻ جي ڪوشش ڪرڻ لڳو، ” دراصل مان ...“ هن ڪجهه صفائي ڏيڻ گهري.
” اسان دوست آهيون.. ... سٺا دوست!“ اليانا تمر جو مسئلو حل ڪري ڇڏيو.
”مون کي پاڻ ٻنهي جي دوستيءَ جو سبب اڄ محسوس ٿيو آهي ...“ تمر ڪجهه چوڻ چاهيو
”ظاهر آهي ته ڪا به ڳالهه بي سبب نه هوندي آهي ... ۽ دوستيءَ جو بنيادي شرط ذهني هڪجھڙائي هوندو آهي، جنهن کان وڏو ڪو ٻيو رشتو آهي ئي ڪونه!“ اليانا ڏاڍي منطقي انداز ۾ وراڻي ڏيئي، اکيون ڇنڀي، تمر جي اکين ۾ ڏٺو. تمر کي سندس اکين ۾ اهو سڀ ڪجهه نظر آيو جيڪو خود سندس اندر ۾ هو
” تون ته اڄ آرٽسٽ کان وڌيڪ فلسفي پئي لڳين!“
”آرٽسٽ لاءِ ضروري آهي ته زندگي سندس آڏو تجريدي روپ ۾ نه هجي ... ڇا خيال آهي تنهنجو؟“ اليانا آرٽسٽ کي موضوع ٺاهيندي سوال رکيو.
”نه رڳو ايبسٽريڪٽ نه هجي پر هو ان ۾ نظر ايندڙ بي ڊولائپ کي سونهن ڏيڻ ۾ رڌل به هئڻ گهرجي!“ تمر زندگيءَ ڏانهن فنڪار جي رويي کي وڌيڪ چٽو ڪيو.
”چئبو اسان بنيادي ڳالهين تي ساڳي طرح سوچيون ٿا، ۽ اهو ئي اسان جي ويجهائيءَ جو سبب آهي!“ اليانا بحث ختم ڪري ڇڏيو. هن سمجهيو پئي ته مڪمل همخياليءَ کان پوءِ ڳالهائڻ اجايو آهي، يا شايد ذهني هڪجھڙائيءَ مهل زبان جسم جو بيڪار انگ ٿي پوندي آهي.
تمر جي سوچ ٿورڙو اڳتي پيرڙا کنيا، ”مختلف سوچون ڄڻ ته مختلف سرحدون آهن جن ۾ الڳ الڳ قبيلا ۽ نسل آهن ۽ هر قبيلو سڄي ڌرتيءَ جي هر ڪنڊ ۾ پکڙيل آهي! ... اليانا به ته ساڳئي قبيلي جي هئي جيڪو هن ٻيٽ تي به موجود هو.“
ڪاسا بلانڪا گهمڻ کانپوءِ ٻئي ڄڻا وائٽ هائوس جھڙي عمارت ڪيپيتوليو جي هڪ پاسي ڇٻر تي ويٺا هئا. شولڊر بيگ سندن ڀر ۾ ۽ پوسٽر تمر جي هنج ۾. اليانا تمر کي سوچن ۾ گم ڏسي کيس سوچڻ ڏنو ۽ سندس چھري کي پڙهڻ لڳي.
ڊگهي خاموشيءَ ۾ لڪل سوچن جي اتانهين لهر ۾ ٻڏندي ۽ اپڙندي تمر ڏٺو ته انهن لهرن ۾ لڙهندو هو اڪيلو ناهي، اليانا به انهن لهرن ۾ساڻس ساٿ ڏئي رهي آهي. اڄ خاموشيءَ ڳالهايو هو ۽ ٻنهي جي وچ ۾ تمام گهڻيون ڳالهيون ٿيون هيون.
”ايلي.....!“ تمر اليانا کي احساس ۾ ٻڏل لهجي ۾ سڏيو هو، ”ٿڪجي ته نه پئي آهين؟“ اليانا بي معنيٰ سوال ۾ لڪل ڳالهه محسوس ڪري مرڪي پئي. ڪڏهن ڪڏهن اکر پنهنجي معنيٰ بدلائي ڇڏيندا آهن يا ماڳهي معنيٰ وڃائي رهندا آهن. اليانا ڪنهن اهڙي گل جيان مرڪي رهي هئي جنهن جي هر پنکڙيءَ مان زندگي ليئا پائيندي هجي.
تمر جي چپن تي به مرڪ پکڙجي وئي، ”جذبن جي سونهن ۽ گنڀيرتا جي اظهار ۾ دنيا جون سموريون ٻوليون بي وسيءَ ۾ هٿ مهٽينديون رهجي ٿيون وڃن. ... تو ڪڏهن ايئن محسوس ڪيو آهي؟“
”ها! زبانون اڃا تائين ارتقائي مرحلن مان لنگهي رهيون آهن پر انسان هڪٻئي جي جذبن کي سمجهڻ ۾ انسان هروڀرو ڪوتاهيءَ جو مجرم نه ٿيو آهي!“ اليانا تمر جي دل جي گهرائيءَ ۾ سرندڙ ان ڳالهه کي محسوس ڪري ورتو هو جيڪا هن زبان تي آڻڻ مناسب نه سمجهي هئي. هو وري ماٺ ٿي ويا ۽ ان ماٺ ۾ وري بي آواز ڳالهيون ڪيائون.
اليانا محسوس پئي ڪيو ته اجنبيت جا سمورا پردا هڪ هڪ ٿي هٽي ويا آهن. فاصلا اصل ۾ هوندا ئي نه اهن، بس سوچڻ جي دير آهي.
”وقت هجئي ته گرانما ميوزم ۾ هلي ڏيکاريانءِ ... نه ڏٺئي ته ڄڻ هٿ آيو ئي ڪو نه هئين!“ هن وارن کي هٿ سان سنواريو، جن هن ڀيري به سندس چھري کي تمر جي پيار ڀريل نظرن کان لڪائڻ جي ڪوشش پئي ڪئي.
”سڀ ڪجهه ڏسندس پر هينئر نه.“ تمر سندس اکين ۾ ڏٺو. سندس اکيون ڳالهائي رهيون هيون.
”ڇو!؟“ حيرت جو اڀو ليڪو نراڙ تي اڀري آيو هئس.
”اڄ تنهنجو انٽرويو وٺندس ...“
”منهنجو!؟“ هن هڪ وڏو ٽھڪ ڏنو، زندگيءَ سان ڀرپور ”مان توکي فقط پيانو ٻڌائي سگهان ٿي، سو به ڪچو ڦڪو.....صفا بور ٿي پوندين.. ... اها به پڪ آهيم.“
(4)
ٻئي ڪافي دير کان چپ هئا.
”ڇا پيو سوچين؟“ اليانا جابلو باغيچي جي ڇٻر تي پٺيءَ ڀر ليٽل ۽ ڪڪرن جي ڊوڙ