ڪي ڏور به اوڏا سپرين

شاعر به مشهور ٿي ويندا آهن.“ تمر چيو.
”عوامي شاعر ڏاڍا سگهارا هوندا آهن، پر تون پنهنجي بدران پرايا شعر ڇو ٿو ٻڌائين؟“ هوءَ ڪافي شوخ موڊ ۾ هئي.
”شعر پنهنجا پرايا نه هوندا آهن ڇا ... عوامي شاعر جي زبان تي اچڻ کان پوءِ اهي عوام جي ملڪيت ٿي ويندا آهن!“ تمر مشڪي پيو هو.
”خير.. ... خير.. ... ڇڏ ان ڳالهه کي، اڄ هتان سڌو گهر هلنداسون، مون منهنجي پيءُ کي تنهنجو ٻڌايو هو ... هو ته تو سان ملڻ ٿو گهري!“ هن پنهنجي خاص انداز سان وارن کي پوئتي اڇل ڏني، ”هلندين نه ... مان وعدو ڪري آئي آهيان!“ اليانا اکين ۾ اميدون ڀري چيو.
”هلنداسون! ضرور هلنداسون پر ...!“ تمر ڄاڻي واڻي جملو اڌ ۾ ڇڏي اليانا جي اکين ۾ ڏٺو ڄڻ ڪو شرط وجهڻ وارو هجي. اليانا جي اکين ۾ مونجهارو ڏسي تمر ٻيهر مرڪي ڏنو، ” پر ... پھرين پاڻ پنهنجي ڪچھريءَ کي پورو وقت ڏينداسون.. ... ٺيڪ!؟“
”اوهه!“ اليانا اطمينان جو ڊگهو ساهه کنيو.
هو ڪناري ڪناري پنڌ ڪري رهيا هئا، نرم نرم واري پيرن هيٺان عجيب وندر ڏيئي رهي هئي. ڇوليون وڌي وڌي پير ڇهي رهيون هيون. لهندڙ سج ۽ دور سمنڊ مٿان اڏامندڙ ڪِينا پکي، آڪاش تي لالاڻ، ڊگها ٿي پکڙجي ويل پاڇا ۽ وڌندڙ ٿڌڙيون هوائون، فرحت ڏيڻ لڳيون هيون.
”تمر! توکي پيار ۾ يقين آهي ...؟“ اليانا اوچتو بيهي رهي ۽ تمر جي اکين ۾ اکيون وڌائين. لهجو اهڙو هئس جو تمر سمجهي نه سگهيو ته هن وقت اهو سوال ڪيترو ذاتي هو.
”ڇو؟ ڇا مان اعلان ڪيان ته مان ڪنهن سان پيار ڪندو آهيان....؟“ تمر مشڪندي، سندس اکين ۾ شرارت وچان جهاتي پاتي.
”مون کي خبر آهي ته تون چوندين، ڌرتيءَ سان، ۽ ڌرتيءَ جي ماڻهن سان!“ اليانا کلندي چيو هو. پر سندس دل جي ڪنهن ڪنڊ ۾ اها خواهش ضرور اڀري آئي هئي ته تمر ان سان گڏ اهو به ڇوي ته، ” نه! هن جو انتخاب فقط اهو ناهي، هو ته ساڻس به پيار ڪرڻ لڳو آهي.“
”پر، مان هاڻ هن ٻيٽ سان به پيار ڪرڻ لڳو آهيان!“ تمر چوڻ لاءِ ته چئي ويو پر پوءِ پاڻ ئي محسوس ڪيائين ته اهو ڪيڏو وڏو سچ هو. هُو واقعي هن ٻيٽ سان به اهڙو پيار ڪرڻ لڳو هو جھڙي پنهنجي ديس سان. ڪيڏي نه سونهن هئي منجهس ۽ ڪيڏو نه خلوص هو هتان جي هر ماڻهوءَ ۾! ... پوءِ ، هو اداس ٿي چپ ٿي ويو. هن کي ايئن لڳو ڄڻ سمنڊ جون لهرون سندس پيرن کي ولين وانگر وچڙي پيون آهن ۽ ناريل جا ڊگها پاڇا کيس پنهنجي اندر ۾ عافيت ڏيڻ گهرن ٿا ... ۽ ... اليانا جا ڊگها وار ... پيانو تي چرندڙ آڱريون سندس اندر جي آنڌ مانڌ کي ٺاپر ڏئي رهيون آهن. کيس زندگيءَ جو هڪ نئون دائرو نظر آيو هو.
هن شام سندس پراڻي سوچ کي چھڪ ڏيئي نئون پيوند هنيو هو. پنھنجي شخصيت کي ٻن ڀاڱن ۾ ورهائبو ڀانيائين. هن پھريون ڀيرو محسوس ڪيو ته پيار فقط ڌرتيءَ ۽ ٻوليءَ تائين محدود نه آهي. پيار جا دائرا سمنڊ ۽ پهاڙ ٽپي ٿا وڃن ... نه ته سمنڊ جا ڪنارا ته سڄي دنيا تي پکڙيل آهن ۽ ناريل جا وڻ هر هنڌ هڪ ئي منظر ڏيندا آهن. هن اڄ پھريون ڀيرو محسوس ڪيو هو ته پيار جي ڪا به ٻولي نه ٿيندي آهي، پيار ۽ خوشبو ڪنهن به دل ۽ ڪنهن به گل مان جنم وٺي سگهي ٿي.
”ڇا پيو سوچين؟“ اليانا سندس ٻانهن ۾ پنهنجي ٻانهن وڌي.
”ڪجهه به نه!“ تمر کي پنهنجو ئي آواز اوپرو لڳو، ”سوچيان ٿو ته اوليت ڇا کي آهي؟“
”جي؟ مون نه سمجهيو!“
”اچ ته ڪجهه پيئون!“ تمر ڪئبن ڪينٽين ڏانهن مڙيو. اليانا ساڻس گڏ هلڻ لڳي. منجهس اوچتي تبديلي کيس عجيب محسوس ٿي رهي هئي.
”تون ٺيڪ ته آهين نه؟“ هن تمر جي اکين ۾ ڏٺو.
”ڇو، ڇا ٿيو آهي مون کي؟“ هاڻ هن پاڻ کي سنڀالي ورتو هو. ” ڇا خيال آهي تنهنجو ڪجهه پيئڻ جي معنيٰ طبيعت جي خرابي آهي ڇا؟“
”نه منهنجو مطلب آهي ته تون يڪدم ... تو ڇا پئي چيو؟“ هن جواب ڏيندي ڏيندي، اڌ ۾ ڇڏي، سوال ڪيو.
”ڪا خاص ڳالهه ڪونهي-ها! تنهنجي لاءِ هڪڙي خبر آهي ته مان پرينهن واپس پيو وڃان!“ تمر کي پنهنجو پروگرام ياد آيو جيڪو اڄ صبح ئي ڪانفرنس وارن کيس ٻڌايو هو.
”اوهه نه! هيءَ خبر نه، پر خراب خبر آهي!“ اليانا وياڪل ٿي وئي.
”اٿ ته تنهنجي گهر هلون، تنهنجو پيءُ انتظار ڪندو هوندو!“ تمر کيس ڏنل دياد دعوت ڏياري، اداس خبر کي رواجي بڻائڻ جي ڪوشش ڪئي.
(6)
اليانا ڳائي رهي هئي. سندس سريلو آواز چانڊوڪيءَ ۾ انگوري سرهاڻ پئي پکيڙي. ٿڌڙي واريءَ جا نرم ذرڙا سندس آواز کي پاڻ ۾ جذب ڪرڻ جي ڪوشش ۾ اٿل پٿل وساري سانت ۾ هئا. تمر هڪ ٽڪ ايليءَ اليانا جي چپن جي چرپر ڏسي رهيو ۽ اها جنبش گيت جو مفهوم سمجهائي رهي هئي. اسپينيءَ ٻوليءَ جي سھڻي پياليءَ ۾ اوتجندڙ مڌ کيس بي خود پئي ڪيو. سندس دل گهريو ته اڳتي وڌي انهن چپن تان زندگيءَ جي جام جي چسڪي وٺي ڇڏي، پر هو ايئن ڪري نه سگهيو.
گيت ختم ٿي ويو. هر شيءِ وڌيڪ خاموش ٿي وئي، هر شيءِ تي ڄڻڪ ڪنهن جادو ڪري ڇڏيو هو.
”سِٽ سِٽ جي معنيٰ ٻڌائين ها ته وڌيڪ لطف اچي ها ...“ تمر خاموشيءَ جي چادر کي چيري اندر اوريو.
”پيار جو گيت هو.“ اليانا جو لهجو تمام جهڻيو هو.
”اهو ته تنهنجيون اکيون اڳ ئي ٻڌائي چڪيون آهن ۽ اهو به ٻڌائڻ ڏکيو ڪونهي ته ان ۾ بي انت درد هو. شايد ڪو پيار وڃايو اٿئي!“ تمر گيت ۾ تڙپ محسوس ڪري چڪو هو.
”نه ! ... دوست وڃائڻ واري آهيان!“ اليانا جي اکين مان ٻه لڙڪ ڪري پيا ۽ ڪنڌ جهڪي ويو.
” تارن جي هيءَ چادر مون کي سدائين ياد رهندي!“ تمر ٿوري دير کانپوءِ چيو، ” هن ڌرتيءَ کي مان ... پنهنجو آدرش سمجهڻ لڳو آهيان، هيءَ رات ۽ ان جي سانت ۾ هي گيت ۽ ان جي تڙپ منهنجي ذهن جي پڙدي تان ڪڏهن نه ڊهندي.“ تمر جي اندر واري هلچل اکر اکر ٿي ٻاهر اپڙي پئي.
”تون ... تون هت رهي ڇو نه ٿو پوين.....؟“ هي دل جي اٿاهه گھري سمنڊ مان چپن تي اڀري آيل ڪو سڏ، سڏڪو يا شايد ان جو ڪو پڙاڏو هو!
”ڪاش! هيءَ رات ڪڏهن نه کٽي ... پر وقت بيهندو ناهي ... ۽ لمحا يادون بڻجي اتساهه ڏيندا رهندا آهن!“ تمر هڪ هڪ اکر ذهن ۾ ڪيئي ڀيرا سوچي جواب ڏنو.
”پر تون چاهين ته هت رهي سگهين ٿو!“ اليانا زور ڀريو.
”مان فقط پنهنجو ناهيان، ايلي! ... مان پنهنجي سوچ ۽ ديس واسين سان ٻڌل آهيان ... ۽ منهنجي سوچ مون کي موٽ جو سڏ ڏيئي رهي آهي.“
”تون هت رهي به اهو سڀ ڪجهه ڪري سگهين ٿو ... ٻيو نه ته وڌيڪ پڙهي سگهين ٿو ... ٻنهي ديسن ۾ في الحال اهو فرق ته آهي ئي.“ اليانا هڪ ٻي ڪوشش ڪئي.
”نه ! مون کي موٽي ئي وڃڻ گهرجي ... پيار جو گل ڏکن جي تپش تي ٽِڙندو آهي، شايد اهو ئي اهڙو گل آهي جيڪو ٻوساٽ مان وڌيڪ سگهه حاصل ڪندو آهي.“ تمر خواهشن تي پٿر رکي ڇڏيو.
”جيڪي ماڻهو جبر ۾ جيئن ٿا انهن جي اوليت ڪا ٻي هوندي آهي، اسان جون ذاتي خواهشون ماڪ ڦڙي جھڙيون ٿين ٿيون، ڪومل پر بي بقا.“
”ڪٿي ايئن نه هجي ته اسان جنهن کي سچ جو ساٿ سمجهون ٿا اهو پنهنجي ذات تي ظلم هجي!“ اليانا ذري گهٽ سُڏڪي پئي هئي.
” ايئن ناهي ايلي! اسان ئي چئون ٿا ته پورهيي کي اجر ۽ احترام ملي!!“ تمر سانتيڪي لهجي ۾ سمجها