ڪي ڏور به اوڏا سپرين

يو، ” پاڻ کي آدرش سامهون رکڻو آهي. ... ۽ ان لاءِ پير کوڙي بيهڻو آهي.“
”تحريڪون دل جي نفي ته ڪو نه ڪنديون آهن! ۽ سڀ تحريڪون آزادي ۽ پيار جون تحريڪون هونديون آهن.“ اليانا قائل ڪرڻ جي نئين ڪوشش ڪئي.
”اسان جي دل ته پکين جيان اڏامڻ گهرندي آهي پر پاڻ اڏامي نه سگهندا آهيون. ... سياري جي سرد ڏينهن ۾ سورج جي ڪرڻن کي جسم تي جهٽي ته سگهندا آهيون پر انهن کي ڀاڪر پائڻ اسان جي وس ۾ نه هوندو آهي!“ تمر چوندو ويو ، ”... ۽ پيار! پھريون پيار ڌرتيءَ جي ماڻهن ۽ ڌرتيءَ سان هجي ته چڱو! ... ڇا انهن سان بيوفائي نه ٿيندي جيڪڏهن انهن جي ڏکن ۾ ڀائيواري نه ڪجي!؟“ هن اليانا جي اداس چھري ڏانهن نهاريو.
”واقعي هي ڏينهن اتساهه ڏيندڙ آهن.“ اليانا اداس ۽ ڦِڪي مرڪ مرڪي، ” تون پنهنجو ڪو گيت مون کي نه ٻڌائيندين!؟“
تنهن ڏينهن، تمر نئون لکيو ۽ ترجمو ڪري ٻڌايو. اليانا هڪ هڪ سٽ لکندي وئي ... ۽ ذهن ئي ذهن ۾ نئين ڌن جوڙيندي وئي:
”هستا لا ويستا اميگا
الوداع دوست الوداع
پکي پنهنجي ڌرتي ڏي واپس ورن ٿا
الوداع دوست الوداع
مگر هيءَ نيرو گگن
۽ هوائن جا مدهوش جهوٽا
آواره ڪڪرن جا ٽولا
ڳاڙهن گلن جا سمورا ٻوٽا
سورج جي شڪتي
۽ ناريل جو هرڪو اوچو شجر
ڌرتيءَ جي مٽي ...
جڏهن وقت ايندو ته چوندا:
”لمحا ته ٿورا ها ليڪن ... پل پل
اتساهه جا ٻج پوکي
وڇڙي ويا ٻه اجنبي ،
روشني جي ڳولا ۾ نڪتا هيا
۽ جزيري ي دوست بڻجي ويا
ٻه اجنبي ...“
هستا لا ويسا اميگا-
الوداع، دوست الوداع ...“
اها رات ٻنهي دير تائين ماريانائو جي هڪ ننڍڙي پر وڻندڙ ڊرائنگ روم ۾ گذاري هئي. اليانا، نئين جوڙيل ڌن تي وري وري ”هستالا ويستا اميگا“ ڳايو. ڌيمن سرن ۾ اليانا جو ڏکويل من پيانو مان آواز جون لهرون بڻجي ڦٿڪي رهيو هو. نه ڄاڻي ڇو تمر کي ’راڻو‘ ياد اچي ويو. پنهنجي ڪٺورتا تي ڏک به هئس ... پر هتي نه ڪو راڻو هو، نه ڪا مومل!
اڄ اليانا کيس سنگيت جي ديوي نظر آئي هئي. بي اختيار کيس الما ماتر جي مورتي ياد آئي. سندس من ۾ علم، سونهن، پيار ۽ سنگيت جون ديويون ملي هڪ ٿي ويون. ڪنڌ عقيدت، پيار ۽ ڏک کان جهڪي ويس. سندس ئي لکيل گيت پيانو مان ڦٿڪي نڪرندڙ آوازن جي صورت ۾ کيس مڏي ڪاتيءَ سان ڪهي رهيو هو. اندر وڍبو محسوس ڪيائين، صفا رتو رت. جسم تپڻ لڳس، نبض جي رفتار تکي ٿي، ڍري ٿي وئي. ... ۽ ماندو من طاقتور جذبن جي چائنٺ تان ٿيڙ کائيندي کائيندي بچي ويو.
آخري ڏينهن اليانا هوائي اڏي تي کيس ڇڏڻ آئي. پھرين ڏينهن وانگر مرڪندڙ چھرو، هوا تي اڏامندڙ وار، ڪلهي تي ٽنگيل شولڊر بيگ ۽ هٿ ۾ ڪتاب.
تمر کيس آخري سوکڙي ڏني: شاهه لطيف جو راڳ، فقيرن جي آواز ۾ ، ”هن ڪَسيٽ ۾ سنڌو ماٿريءَ جي ٻولي، راڳ ۽ نياپو اٿئي. جڏهن به ٻڌندينءَ درد کي وڌيڪ ويجهو کان محسوس ڪندينءَ!“ اليانا جي مرڪندڙ چپن تي اداسيءَ جي لهر اڀري، لهي وئي. ٻنهي جون اکيون ڀرجي آيون پر لڙڪ پي ويا.
لائونج ڏانهن ويندي. تمر الوداعي هٿ لوڏيو. اليانا هٿ لوڏي جواب ڏنو ۽ هڪ ئي وقت ٻنهي جي ذهنن ۾ هڪ رات اڳ وارو گيت گونجڻ لڳو وڏي آواز سان تمام وڏي آواز سان ... جنهن ۾ باقي دنيا جو گوڙ ۽ هر شيءِ گم ٿيندي هلي وئي ... صرف آواز هئا ... هڪ ئي گيت جا ٻن ذهنن ۾ هڪجھڙا ساڳيا پڙاڏا:
هستالا ويستا اميگا ... ...
هستالا ويستا اميگو ... ...