ڪھاڻي هڪ سادي سودي ڪھاڻيڪار جي

�يءَ ۾ ڏاڍو ڪم آيو هي. آرڪيالاجيءَ جا محاورا، وٿاڻ يا وستو، مصوريءَ جا رنگ ۽ چِٽ، سياحت جا شهر، جايون، ماڻهو ۽ ملڪ، ٻولين جا مزاج ۽ لهجا ۽ خود بدر جا پنهنجي زندگيءَ جا تجربا، جن ۾ ملڪي توڙي غير ملڪي سير ۽ سفر، کوجنا، مطالعو، مشاهدو، جيل جي اونداھين ڪوٺين ۾ گذاريل راتيون، ڏوهي ۽ بي ڏوهي انسانن سان سڌو سنئون رابطو، مطلب ته هن تمام گهڻ- ڪنڊائي شخص جي وجود ۾ ڇُپيل هر رنگ، هر انگ، هر سوچ، هر لوچ کي ڪو نه ڪو پس منظر آهي ۽ اهو پس منظر اڌارو ورتل، اڌوگابرو يا اڻ پورو ناهي، بلڪه سندس وجود جو هڪ اهم حصو آهي، جنهن کي کوٽي ۽ کولي، رهڙي ۽ رانڀوٽي، هن هي جنسار جوڙيا آهن. اهي آکاڻيون اسان جي ماضي ۽ حال جو اکين ڏٺو احوال آهي، ۽ سڀاڻي تواريخ جي حيثيت وٺنديون. ان ڪري، حجت سان چوڻ چاهيان ٿو اي سنڌي ادب جا پارکو ۽ نقاد دوستو، ته جمال ابڙي جو پٽ پيءُ کان قد ۾ وڏو ٿي ويو آهي.
قمر شهباز
23 نومبر 1992ع