گمنام ڇٽي

�ادري صاحب جيپ بيهارڻ جو اشارو ڏنو گاڏي بيهڻ جو آواز محسوس ڪري مائيءَ مڙي پوتيءَ جي اوٽ مان ڏٺو ۽ ٻڪريون هڪلي پرڀرو وڃڻ لڳي. قادري صاحب بي باڪي سان ڪافي تصويرون ڇڪيون پر مائيءَ سان گڏ همراهه قادري صاحب کي گهوري به نه ڏٺو، بس پنهنجي ڪرت سان لڳو رهيو.
مون هن مائيءَ کي غور سان ڏٺو. عمر ۾ ٽيهه پنجٽيهه سالن جي مضبوط عورت هئي، نقش تکا ۽ رنگ ٽامي جهڙو هئس. سائي سٿڻ، گهرو گلابي واڱڻائي گهگهو جنهن تي آڏو هيٺ تائين گهاٽو ڀرت ٿيل هو. ڳاڙهي پوتي هئس. پٺي تي پاڻي ڀريل کليءَ جو رسو مٽي سان ٽيڪيل هو. پٺي تي پيش مان ٺهيل ڇلي به هئي جيڪا ڪلهي ۾ وڌل هئس. شايد سڄي ڏينهن جي ضرورتن جو بار سندس پٺن تي هو.
”سڄو بار مائيءَ تي آهي، مرد وٽ ڇا آهي؟“ مون انور ڏانهن ڏٺو.
”ان جي هٿ ۾ ميان يار محمد وارو ڏنڊو آهي!“ انور هلڪي ٽوڪ وچان چيو، ”هن سماج ۾ عورت ڪٽنب جي سربراهه آهي، اهو ’ديوي ماتا‘ وارو ڪلچر آهي.“
”اها ’ديوي ماتا‘ اڄڪلهه ’ڪاري‘ ڪري قتل ٿا ڪن، ڏاڍي تبديلي اچي وئي آهي!“ مون چيو.
”۽ ڪِنگ پريسٽ بدمعاش ٿي ويو آهي!“ انور ٺهه پهه وراڻيو، سڀني جي چهري تي اداس مرڪ ڇانئجي وئي.
”هاڻي، جيپ بوبڪن جي شهر جي اتر کان ٿيندي منڇر جي دانستر واهه ڏانهن وڌڻ لڳي هئي، اسان هڪ عظيم دڙي تي ٺهيل تمام تاريخي شهر کي ڏٺو، اهو تمام ٿڪل ٿڪل پئي لڳو، اسان کي پهرين منڇر وڃڻو هو، موٽندي بوبڪ جو چڪر ضرور هڻنداسون.
جيپ جلد ئي بوبڪن کان اولهه ۾ دانستر واهه جي ڪنڌيءَ تي اچي بيٺي.