گهرو لڙائيءَ ڏانهن پهرين وک؟

گهرو لڙائيءَ ڏانهن پهرين وک؟

جنهن ريت ڪراچيءَ جي رستن تي هلندڙ خوني راند ۾ اوچتو ئي اوچتو ”وڏي دهشت“ جون نئون بوسٽر هنيو ويو آهي، سا نوٽ ڪرڻ جي ڳالهه آهي. ايس پي سطح جي پوليس آفيسر جي گاڏيءَ کي ٽارگيٽ ڪري حملو ڪيو ويو، جنهن ۾ آفيسر جا ٻه جوان پٽ ۽ گارڊ زندگيون وڃائي ويٺا. ساڳئي ڏينهن تي مارجي ويل ڪل ڏهن ڄڻن مان هڪ لاش سان گڏ ” نصيرالله بابر لاءِ تحفي“ جي چٺي به پهتي آهي. ڪو ماڻهو قاضي عبدالرشيد سان ٿيل ”قيامت“ تي ڇا روئي! هتي ته گهٽي گهٽي ۽ گهر گهر ۾ قيامت جو منظر آهي. حيرت انهن سڀني تي آهي، جيڪي اڃا به ايم ڪيو ايم کي سياسي ۽ مظلومن جي نمائندن تنظيم سمجهڻ طرف مائل آهي.
قاضي عبدالرشيد جي گاڏيءَ تي حملو ان کان پوءِ ٿيو آهي، جڏهن الطاف حسين ۽ اجمل دهلويءَ گهرو لڙائيءَ جو چتاءُ ڏنو. هنن ته ”ڪجهه هفتن ۾ آزاد هٿياربند گروهن جي ڪاررواين“ جي ڳالهه ڪئي هئي پر اهي هٿياربند گروپ اڳ کان ئي موجود هئا. ممڪن آهي ته ڪجهه ٻين ”تازه دم“ تربيت يافته گروپن جي کيپ پهچي وئي هجي، جن اچڻ سان ”پنهنجي آمد جو اطلاع“ ڏنو آهي. ايس پيءَ جي گاڏي تي حملو ڪندڙ ”گروپ“ ڪن رنگروٽن جو گروپ نٿو لڳي، هنن جي مورچيبندي، چستي، بي خوفي، نشانو ۽ واردات کان هڪدم پوءِ ڀڄڻ بدران پوليس جا خودڪار هٿيار کڻڻ ۽ ٻيو سڀ ڪجهه تجربيڪار گروپ جو عمل آهي.
ايم ڪيو ايم جي اڳواڻن پاران گهرو لڙائيءَ جو چتاءُ، نصيرالله بابر لاءِ چٺي ۽ پوليس عملدار تي ٽارگيٽ حملي کانپوءِ هٿيار کڻڻ اهي سڀ واقعا بي ترتيب نه آهن. ان ڳالهه تي پورو پورو ويساهه ڪري سگهجي ٿو ته ايم ڪيو ايم پنهنجي ڌمڪيءَ تي عمل لاءِ ميدان ۾ لهي آئي آهي، جنهن جو ٽريلر فلم کان اڳ ڏيکاريو ويو. ايم ڪيو ايم ههڙيون قهري ڪارروايون ڪرڻ کانپوءِ به جيڪڏهن ايئن سمجهي ٿي ته فوج به سندس مدد لاءِ ايندي ته پوءِ عجب آهي، جيڪڏهن فوج ڪو حصو اڃا به ايئن سمجهي ٿو ته ايم ڪيو ايم هڪ اندروني سياسي مسئلو آهي ته پوءِ انهن جي عقل تي به عجب کائي سگهجي ٿو. هيءَ سڌي سنئين بغاوت آهي، جيڪڏهن مسئلا سياسي هجن ها ته ڳالهين جي ميز تي حل ڪرڻ جي ڪوشش جاري رکجي ها پر جڏهن هو بندوق کڻي رستن تي فيصلي لاءِ نڪري آيا آهن ته دليل ڏيڻ ۽ وٺڻ جي باقي ڪهڙي گنجائش بچي آهي؟