’توگائو‛ جا سرھه؟

جي بورچيءَ ھمت ڪري ڳوٺاڻن سان ملي اول چانهه تيار ڪئي، پوءِ ڀَت رڌي ان تي کنڊ ٻُـرڪي کڻي قافلي وارن آڏو رکيائين. شاھه صاحب سڄو وقت نه چُريو. بس ايترو ٿيو جو مانيءَ لاءِ سڏ تي جواب ۾ نهڪر ڪيائين.


رات جا يارنهن ٿيا ته اسان اڄوڪي تاريخ ۾ جيپ جو آسرو لاھي ڇڏيو. گائچن ٻه کٽون آڻي ڏنيون، جن تي بخاري صاحب ۽ آئون چڙھي سمھي پياسون. ٻارھين بجي ڌاري ماحول ۾ ’راڪيٽ‛ جيپ جو آواز پکڙجي ويو. ”اچي وئي! اچي وئي!‟ ھُل مچي ويو. ھمراھن جھٽ پٽ پنهنجو سامان ويڙھي سيڙھي جيپ داخل ڪيو ۽ گاڏي ماڻھن سان ٽـُٻڻي وانگر ڀرجي وئي.


جيپ رات جو ھڪ لڳي ڌاري محمد خان جي اوطاق تي لاٿو. جبل مان نڪري اچڻ جي احساس ھيٺ اسان پنهنجا پنهجا ٿيلھا سنڀاليا ۽ انهن ئي کٽن تي ليٽي پياسون، جيڪي سڀ کان پھرين نظر آيون. گَـھري ننڊ وري به نه آئي، ڪجھه ٿڪاوٽ سبب ۽ ڪجھه جِيتن جي مھربانيءَ سبب. فجر مھل ڪلھوڙن جي زماني واري ٽه گنبذي مسجد مان مولوي صاحب اذان ڏني. ان کان پوءِ ڪھڙي ننڊ ؟


صبح جو ساڍي ستين لڳي اسان محمد خان کان موڪلايو، ھُن سچ پچ ته منهنجو ھڪ پُراڻو خواب ساڀيا ڪرڻ ۾ دل سان مدد ڪئي ھئي ۽ ھڪ بيحد مشڪل ۽ خطرناڪ سفر کي سولي ۽ محفوظ طريقي سان ممڪن ڪيو ھو.


ٽيڪسيءَ ميھڙ وٽ بلو لائين جي اسٽاپ تي ڇڏيو. مون پنهنجي لاءِ ڪراچي ۽ بخاري صاحب لاءِ دادوءَ جي ٽڪيٽ ورتي. 9- لڳي واري ڪوچ ۾ سيٽون ملي ويون ھيون. اسٽاپ تان ئي ڪراچي فون ڪري پنهنجي خيريت جو اطلاع ڏنم، ”آئون مھم تان موٽي ھاڻي ميھڙ پھتو آھيان، شام تائين گھر پھچي ويندس!‟


ڏھين لڳي ڌاري بخاري صاحب دادوءَ ۾ لھي ويو، پر مون کي خبر ڪونه ھئي ته ڪراچي پھچڻ کان اڳ مون لاءِ عشق جو اڃا ڪھڙو امتحان منتظر آھي!