... ۽ هاڻي ”روپوش“ سياست

... ۽ هاڻي ”روپوش“ سياست

سنڌي ماڻهن جي نظر اڄ ملير تي به آهي جتي 24 جنوريءَ تي ايم ڪيو ايم حقيقي جي سيڪٽر انچارج 150 دهشتگردن جي لشڪر سان ڪاهه ڪئي ۽ ٻه ڳوٺاڻا مري ويا. ڪراچيءَ ۾ اهو واقعو قادر مگسي جي امن مارچ کان فقط ٽي ڏينهن پوءِ ٿيو آهي جنهن ۾ سنڌين جي حفاظت جو ذمو کنيو ويو هو. هن واقعي جي خاص ڳالهه 150 دهشتگردن جو حملو اهي. 150 ماڻهن جو هٿياربند جٿو ڪا معمولي ٽولي ڪو نه آهي. چئي نٿو سگهجي ته هيڏي وڏي تعداد ۾ دهشتگردن جي ڪاهه دوران ايترو گهٽ نقصان ڇو ٿيو؟ ان واقعي کي ڪا ”جوابي للڪار“ به سمجهي ٿي سگهجي ٿو.
24 جنوري ان لحاظ کان به اهم آهي ته ايم ڪيو ايم اڳواڻ الطاف حسين پنهنجن سڀني ڪارڪنن کي هدايت ڪئي آهي ته اهي روپوش ٿي وڃن! هو چوي ٿو ته ”حڪومت ڪارڪنن کي جهلي جعلي مقابلن ۾ ماري ڇڏيندي، ان ڏس ۾ سمورا انتظام مڪمل ڪيا ويا آهن، منهنجي لاءِ هر ساٿيءَ جي زندگي اهم آهي. سياسي سرگرميون شروع ڪرڻ جي حڪومتي دعوائن تي اعتبار ڪو نه اٿم.“
سوال اهو آهي ته ڇا هن کان اڳ ۾ الطاف حسين جا دهشتگرد ڪارڪن روپوش ڪو نه هئا؟ ته پوءِ هاڻي روپوشيءَ جي هدايت جو ڪهڙو جواز آهي؟ ممڪن آهي ته نصيرالله بابر ايئن چوي ته اها دهشتگردن جي ڀاڄ آهي ۽ هاڻي جڏهن انهن جا پير اکڙيا آهن ته ڀاڄ لاءِ نئين حڪمت عملي ٺاهي وئي آهي. ممڪن آهي ته نصيرالله بابر هڪ حد تائين درست چوندو هجي پر جڏهن روپوش دهشتگردن کي وڌيڪ روپوش (ڊيپ انڊر گرائونڊ) ٿيڻ جي هدايت ڪئي وئي آهي ته اها صورتحال وڌيڪ خطرناڪ به آهي. اول ته اها ڳالهه بنهه قبول ڪري نٿي سگهجي ته دهشتگرد ختم ٿي ويا آهن ڇاڪاڻ ته هڪ طرف دهشتگردن هٿان ”لاشن جي تحفن“ جي وصولي جاري آهي ته ٻئي طرف 150 دهشتگرد هڪ ئي وقت هڪ سنڌي آباديءَ جو گهيراءُ ڪن ٿا. دهشتگردن جو وجود رڳو جماعت ”الف“ يا ”ب“ جي حوالي سان به ڏسي نٿو سگهجي.
دهشتگردن جي طريقه ڪار تي نظر رکندڙ ايجنسين ان سلسلي ۾ ”گهڻن رخن وارو“ ڄاڻايو آهي ۽ ٻڌائين ٿا ته اڪثر دهشتگرد هڪ ئي وقت مختلف تنظيمن جي پاڇن ۾ ڪم ڪن ٿا. جڏهن هڪ تنظيم تي وٺ پڪڙ وڌيڪ آهي ته دهشتگرد ٻي تنظيم ۾ گهڙي وڃي ٿو... ۽ اها ڌر جيڪا پاڻ کي الطاف گروپ جي دهشتگرديءَ جي سڀ کان وڏي مخالف ڄاڻائي ٿي، عورتن کي به بندوق بردار ڪري چڪي آهي. اهي تصويرون اخبارن ۾ به ڇپجي چڪيون آهن ته ايم ڪيو ايم حقيقي اڳواڻ آفاق احمد عورتن جي هڪ جلسي ۾ نقاب پوش هٿياربند ”مائرن ۽ ڀينرن“ جي حفاظت ۾ ويٺو هو. اهي مائرون ۽ ڀينرون نقاب پائي هٿيار کڻي ڇا لاءِ جمع ٿيون هيون؟ انهن کي هٿيار ڪنهن ڏنا هئا ۽ نيٺ ڪراچيءَ ۾ عورتن جي غير سرڪاري هٿياربند فوج ٺاهڻ جو ڇا مطلب آهي؟ ڇا اهي عورتون سڀاڻڪي ڪراچيءَ ۾ ڪنهن گهرو ويڙهه ۾ حصو وٺڻ لاءِ تيار ڪيون ويون اهن؟ ڇا اهي اڄ به سرگرم آهن؟
الطاف حسين جڏهن پنهنجن ڪارڪنن کي ”روپوش“ ٿيڻ لاءِ خاص هدايت ڪئي آهي ته اهو اصل ۾ ايم ڪيو ايم جي حڪمت عمليءَ ۾ هڪ وڏي تبديليءَ جو اشارو آهي. الطاف حسين اها هدايت پنهنجن ڪارڪنن کي خاموشيءَ سان به ڏيئي سگهيو ٿي. ايئن لڳي ٿو ته الطاف حسين تازي هدايت ذريعي هڪ طرف پنهنجن دهشتگرد ڪارڪنن کي خبردار ڪيو آهي ته هاڻي اهي هڪ وک پوئتي هٽي دفاعي پوزيشن ۾ هليا وڃن ڇاڪاڻ ته رياستي قوت وڌيڪ سختيءَ تي لهي آئي آهي. ٻئي پاسي روپوشيءَ جي اعلان جو مقصد دنيا ۾ واويلا ڪرڻ آهي ته ”مهاجر“ هاڻي وڏي سوڙهه ۾ اچي ويا آهن ۽ رياستي قوتن کين ”روپوش“ ٿيڻ تي مجبور ڪري ڇڏيو آهي. ٽئين پاسي ”شهري ويڙهه“ کي نئين سر جواز ڏيڻ جي ڪوشش ڪئي وئي آهي.
”روپوشي“ جي هدايتن تي جي پويان هڪ اهم پهلو اهو آهي ته ”مهاجرن“ کي ڪنهن به ريت ان مکيه سياسي ڌارا ۾ اچڻ کان روڪيو وڃي جنهن ۾ سڀني جي نجات اهي. الطاف حسين سڀني اڙدو ڳالهائيندڙن کي پنهنجو ڪارڪن قرار ڏئي ٿو. ظاهر آهي ته ايئن ڪو نه آهي ۽ نه وري سڀ مهاجر انڊر گرائونڊ ٿيندا. البت هو پنهنجن ووٽن کي عدم تحفظ جي احساس ۾ وجهي هڪ نئين هيجاني ڪيفيت ۾ وجهي سگهي ٿو. هلندڙ هفتي ۾ ڪراچيءَ سميت سڄي سنڌ ۾ اهو احساس وڏي شدت سان اڀريو اهي ته ڪراچيءَ جي شهرين کي مکيه سياسي ڌارا ۾ اچڻ گهرجي ۽ جدوجهد جي جمهوري طريقي سان دهشتگردين جو خاتمو ممڪن اهي. اها ڳالهه دهشتگرد به سمجهن ٿا ته جمهوريت ايتري طاقتور شئي آهي جو فقط ان جو مطالبو ئي دهشتگردن کي اڪيلو ڪري سگهي ٿو. ايم ڪيو ايم مکيه ڌارا ۾ اچڻ لاءِ کليل سياست ڪندي ته ان جا ڪارڪن ( حڪومت کي گهربل دهشتگرد) ظاهر ٿي پوندا ۽ گرفتار ٿي ويندا يا مارجي ويندا. بس! اها ئي ڳالهه ڳئي ايم ڪيو ايم پنهنجن دهشتگردن کي بچائڻ لاءِ سڀني مهاجرن کي ”روپوش“ ٿيڻ ۽ جمهوري عمل کان پري ڀڄڻ جي هدايت ڪئي آهي. اها حڪمت عملي ”مهاجرن“ جا ڏک وڌائيندي يا گهٽائيندي؟ ان تي سوچڻ خود ”مهاجرن“ ۽ ”مهاجر“ دانشورن جو ڪم آهي.