.... خطرو اڃا موجود آهي

.... خطرو اڃا موجود آهي

وقت جي ريل گاڏي 6 سيپٽمبر 1965ع کان 6 سيپٽمبر 1995ع تي پهچي چڪي آهي ۽ اهو هٿياربند خطرو جيڪو ڪڏهن سرحدن تي هو، هاڻ شهرن ۾ گهڙي آيو آهي. يوم دفاع کان فقط ٻه ڏينهن اڳ ۾ ايم ڪيو ايم جي سڏ تي ڏهڪاءُ واري هڙتال ڪري 7 ماڻهو قتل ڪيا ويا ۽ ڪراچي ۽ حيدرآباد ۾ 17 گاڏين کي باهه ڏيئي ساڙيو ويو، حيدرآباد ۾ سڄو ڏينهن فائرنگ ۽ ڌماڪا ٻڌايا ويا. ان دهشتگردي کي ”تاريخي يوم احتجاج“ سڏيندي الطاف حسين ”عوام“ کي خراج تحسين پيش ڪيو ۽ ايڏو خوش ٿيو جو ڪپرن ۾ نٿي ماپيو، اڇل ڏيئي چيائين، ” جيڪڏهن ڪارڪن اڄ حڪم ڏين ته آئون هڪ به پل وڃائڻ بنا وٽن هليون اچان، چئو! ڇا آئون هليو اچان؟ ”ان سوال جو جواب هن ”90“ تي گهريو.
ساڳئي ڏينهن تي نقاب پوشن ڪورنگي ۽ گل بهار ۾ موبائيلن تي حملو ڪيو. رينجرز ونگ 171 تي راڪيٽ اڇلايا ويا. سي آءِ اي سينٽر تي حملو ڪيو ويو..... ۽ الطاف حسين چيو ته جيڪڏهن صورتحال ايئن رهي ته پاڪستانين کي اسلام آباد وڃڻ لاءِ ويزا وٺڻو پوندو. جڏهن ”ويزا“ جو لفظ استعمال ٿئي ٿو ته ان جي معنيٰ ڪا ٻي نه، ٻيو ملڪ آهي. 6 سيپٽمبر 1965ع کان 6 سيپٽمبر 1995ع تائين وقت جي سفر ۾ ملڪ ڪٿان کان ڪٿي اچي پهتو آهي؟
اهي خطرا جيڪي ڳالهه سرحدن جي هن پار هئا، هاڻي سرحدن ۾ اندر آهن، ان ڪري جيئن ته ٻيو ڪجهه به نٿو ڪري سگهجي، تنهنڪري پنهنجو پاڻ کي ڏوراپا ڏيڻ کانسواءِ ٻيو ڪهڙو رستو آهي؟ سڀ کان بهترين دفاع دوستي هوندو آهي پر دوستي ڪير ڪري؟ دشمنين جي چڪر ۾ افغاني ۽ ڀارتي ماڻهو پاڪستان ۾ گهڙي آيا آهن ۽ هٿيارن جي واپار ۽ جنون کي وڌائي رهيا آهن. پاڪستان جي پرڏيهي وزارت، وزارت داخله ۽ وزارت دفاع انهن حقيقتن کان وڌيڪ با خبر آهي. اڃا ڇا جو انتظار آهي؟ ڪٿي ايئن نه ٿئي ته اهي ماڻهو جيڪي اسلام آباد لاءِ ”ويزي“ جي خواهش دل ۾ دٻائي ويٺا آهن. سڀاڻي سچ پچ ڪو نقصان نه ڪري وجهن!