12. سونهن ۽ عشق، ڪائنات جي ڪهاڻيءَ جو حقيقي پلاٽ

�شق کي سونهن جي آڏو با ادب رهڻو آهي، عاشق کي عشق ۾ خمار تي خمارجڻ ڪونه جڳائي! پنهنجي بي خودي جتائڻ ڪونه جڳائي! جي ايئن ڪيائين ته چڪنا چور ٿي ويندو.
سونهن جو خمار ڪو ٻيو آهي!
عشق ۾ خمار ڪو ٻيو آهي !
عشق جو خمار ته سونهن آڏو سجدي ۾ آهي.
سونهن خمار ۾ آهي پر ان مهل تائين، جيسين عاشق فنا نٿو ٿئي.
جڏهن عاشق فنا ٿئي ٿو تڏهن عشق جو رتبو وڌي ٿو.
۽ سونهن عشق کي پاڻ ۾ سموئي سونهن جو حصو بنائي ٿي ڇڏي. عشق ايئن ئي ته ”شهنشاهه“ ڪونه ٿيو آهي!
عشق ۽ سونهن جو هڪٻئي سان رشتو ۽ تقاضائون به پنهنجيون آهن، ٻنهي جو باهمي رشتو ۽ ذميواريون، هڪٻئي سان وصل وڇوڙي ۽ وري وصل وارو ”حقيقي ناٽڪ“ ئي ته هن ڪائنات جي ڪهاڻيءَ جو اصل پلاٽ آهي.
”سونهن“ مايا ناهي، اها مها مايا آهي. مها مايا ئي حقيقت جو ٽڪساٽ آهي.
آئون سوچيان ٿو ته هن ٽڪساٽ ۾ ڇا ڇا آهي؟
ڇا سسئي واقعي چنڊ هئي، چنڊ جهڙي هئي يا اها نالي ماتر سسئي(چنڊ) هئي؟
سسئي پاڻ سونهن هئي؟ يا سونهن جي دام ڦاسجي، عشق پاڻ سونهن جو حصو ٿي ويو هو؟
مومل سونهن هئي يا عشق هو؟
سهڻي سونهن هئي يا عشق هو؟
جيڪڏهن سچ ۽ سونهن جو رشتو امر آهي ته پوءِ سسئي رُڃ ۾، سهڻي درياهه ۾، ۽ مومل چکيا ۾ ڇو مئي؟
ڇا عشق ۽ سونهن جو ميلاپ المئي کانسواءِ ممڪن ناهي؟
سسئي ته پنهنجي ڀنڀور ۾ خوش هئي، وٽس پنهون پاڻ هلي آيو هو!
سهڻي پنهنجي دنيا ۾ خوش هئي، وٽس عزت بيگ (ميهار) هلي آيو هو!
... ۽ مومل پنهنجي ڪاڪ محل ۾ ويٺي هئي، جتي راڻو پاڻ هلي آيو هو!
هي ٽِڪساٽ ڇا جو هو؟
سونهن، عشق تي پنجوڙ اڇلائي رهي هئي يا عشق سونهن جو منتظر هو؟
سونهن پنهنجا عاشق چونڊيا، کين تجلي ڏيکاري ۽ گم ٿي وئي. ايئن ڇو ڪيو ويو؟
جيڪڏهن عشق امتحان کانسواءِ سونهن ماڻي ته ڇا پوءِ عشق ۽ شوق بي معنيٰ ڪونه ٿا ٿي وڃن؟
عشق کي امتحان ته ڏيڻو آهي.
پر امتحان کان اڳ ضروري آهي ته سونهن عشق کي پنهنجي جلووي کان آگاهه ڪري! جيئن سسئي، سهڻي ۽ مومل کان اڳ پنهون، ميهار ۽ راڻو پاڻ طالب ٿي آيا.
پهرين سونهن عشق جي طالب ٿئي ٿي،
پوءِ عشق سونهن جو طالب ٿئي ٿو ۽ فنا ٿئي ٿو.
جنهن گھڙيءَ طالب (عاشق) فنا ٿئي ٿو، ان مهل مطلوب اڳتي وڌي عشق کي پاڻ ۾ ملائي هڪ ڪري ٿو.
ڇا سونهن فقط سسئي، سهڻي ۽ مومل کي ملي هئي پنهون، ميهار ۽ راڻي جي صورت ۾؟
سونهن ته گھڻن رُوپن ۾ گھڻن سان ملي آهي، پر هر ڪو سسئي، سهڻي ۽ مومل ناهي ... سر جو سانگو لاهڻ چرچو ناهي، لڳ لاڳاپا ڇڏي پاڻ سان فقط ”ناهه!“ کڻي نڪرڻ سولو نه آهي ـ
ڇا تون ”لا“ (ناهه!) مان نڪتو آهين؟ جي نه ته پوءِ اڳتي ڪهڙي وک کڻندين؟ تون ”انڪار“ مان ئي ڪونه نڪتو آهين، ته پوءِ ڪهڙي ”اقرار“، ۽ ڪهڙي ”عشق“ جي دعويٰ پيو ڪرين؟