2020-11-06
داخلا نمبر 1296
عنوان 13. اڃا وقت ڪونه آيو آهي
شاخ پيهي منجهه پاڻ
پڙهيو ويو 1225
داخلا جو حوالو:
هن داخلا جون تصويرون نه مليون
جي عملن تي ۽ پنهنجي ڀاڳ تي ڪهڙو اختيار آهي؟
”لا يــتحــرڪ شيءَ اِلا باِذن الله.“
برابر! ڪابه شئ نٿي چـُـري، الله جي اجازت کان سواءِ.
تون عمل تي اختيار بابت ڇا ٻڌائيندين، تون رڳو اهو ٻڌاءِ ته ذهن جي رڻ پٽ ۾ ڊوڙندڙ سوچ جا ڇڙواڳ گھوڙا ڪنهن ڇڏيا آهن؟
انهن بي لغام گھوڙن کي ڪير جهليندو؟
اهي منهنجي جهلڻ کان زور آهن، انهن کي تون به جهلي ڪونه سگھندين.
اهي پاڻهي بيهي رهندا، جڏهن ڊوڙي ڊوڙي ٿڪجي پوندا.
هر ڪم وقت تي ٿيندو آهي.
بي چيني ۽ سڪون جي وچ ۾ بس ايترو ئي پنڌ آهي، جيترو پنڌ ۽ وقت ۾! اهي بي لغام گھوڙا ڊوڙن ٿا ۽ ڊوڙي ڊوڙي نيٺ ٿڪجن ٿا. گھوڙا، ڪيستائين ڊوڙندا؟ نيٺ ته ٿڪبا!
ان ڊوڙ کانسواءِ ٿڪ ڪونه ٿيندو ۽ ان ٿڪ کانسواءِ سڪون ڪونه ملندو.
اي واعظ! بهشت جا ميوا مون کي ڪونه ٿا ڇڪين ۽ دوزخ جي باهه مون کي ڪونه ٿي جهلي.
مون امڙ جي جهولي به ڏٺي آهي ۽ ان جهوليءَ کان ٻاهر جي دنيا به ڏٺي آهي.
مونکي رڳو اهو سمجهاءِ ته جيڪي ڪجهه لوح محفوظ ۾ لکيل آهي، ڇا ان ۾ اهو به لکيل آهي ته ماڻهو لوح محفوظ کان ٻاهر نڪري سگھي ٿو!؟
۽ ڇا ماڻهو جيڪي ڪجهه ڪري ٿو ان جو ذڪر لوح محفوظ ۾ اکر به اکر موجود ناهي!
برابر! سزا ۽ جزا آهي، بهشت ۽ دوزخ به آهن ۽ حساب ڪتاب جو ڏينهن به آهي. پر منهنجو سوال ان اُتانهين منزل جو ڪونه آهي، قدرت پنهنجي پروگرام جو اعلان ڪيو آهي ته ٺيڪ ئي ڪيو آهي،
آئون زمين تي بيٺو آهيان ۽ سوال ڪريان ٿو ته لوح محفوظ جي هوندي مون کي ڪهڙو اختيار آهي؟ ڇا آئون بي وس ڪونه آهيان؟
آئون ته اهو به نٿو ڄاڻان ته ظالمن جي قطار ۾ بيٺل آهيان يا مظلومن جي قطار ۾! آئون ته حق ۽ ناحق جون وٿيون ڳولي ڳولي ٿڪجي پيو آهيان!
آئون ته ڪجهه ڄاڻان ئي نٿو، هلڻ جي طاقت به ڪونه اٿم ته ڪهڙا فيصلا ڪندس ۽ ڪهڙن فيصلن تي عمل ڪندس!؟
فيصلا! اهي به جهڙوڪر پاڻ پيا ٿين ... مون کي وڻن يا نه وڻن ... مون کي ته فقط اطلاع ٿو ملي ته هيئن ٿي چڪو آهي ۽ توکي ان فيصلي مطابق هلڻو آهي.
فيض احمد فيض چيو، ”اصل ۾ ٿيو اهو ته واٽ تي هلندي هيڏانهن جا ڪيئي موڙ آيا ۽ سڀ ڪجهه پاڻ ئي پاڻ ٿيندو ويو. اسان پنهنجي مرضيءَ سان ڪو به ڌنڌو نه ڪيو، حالتون بدلجي ويون ۽ اسان کي حالتن سان گڏ هلڻو پئجي ويو...“
فيض حالتن کي ڪونه هلايو، حالتن فيض کي هلايو. حالتون ڪنهن پيدا ڪيون؟
آئون به هلي رهيو آهيان، فيض کي به حالتن سان هلڻو پيو. هر ڪو پنهنجي ”ٽائيم فريم“ ۾ آيل مخصوص موڙ مڙي ٿو. هو ايئن نه ڪندو ته ٻيو ڇا ڪندو؟ زمان ۽ مڪان جي چونڊ ته بندي جي وس ۾ آهي ئي ڪونه!
ڪـَروکيتر جو ذميوار ڪير آهي؟
ڪربلا جو ذميوار ڪير آهي؟
بغداد جو ذميوار ڪير آهي؟
چنگيز، هلاڪو، خوارزم ۽ نادر شاهه پاڻ قهر هئا يا ڪنهن ٻئي جي پاران قهر ٿي ڪڙڪيا هئا؟
آئون ڪجهه به نٿو ڄاڻان، آئون ڪجهه به نٿو ڄاڻان!
پر اي واعظ!
تنهنجا جواب به مون کي مطمئن نٿا ڪن!
مونکي ته اها ننڍڙي ڳالهه پريشان پئي ڪري ته ٻيڙيءَ واري منهنجو هٿ ڇو نه جهليو ۽ مون کي درياهه ۾ لـُـڙهڻ لاءِ ڇو ڇڏي ڏنو؟
هن درياهه ۾،
جتي، واڳون آهن، مانگر مڇ ۽ سيسر آهن، ڪارا ڪـُـن آهن ۽ نيٺ بحر ظلمات جو ترو آهي.
شايد! اڃا وقت نه آيو آهي.
پر اهو وقت ڪڏهن ايندو، جڏهن ٻيڙياتا منهنجي سڏ کي ٻـُـڌو اڻٻـُـڌو نه ڪندا ۽ هٿ پڪڙي پاڻ سان ٻيڙيءَ تي چاڙهيندا.
وه دن ڪيسا هووي گا، گورو گھين هي بانهــــــــــــن؟
اپنا ڪر بيٺـا وهــــين، چرن ڪــمل ڪـي ڇانهن!
(اهو ڏينهن ڪهڙو ٿيندو جڏهن منهنجو گرو منهنجي ٻانهن پڪڙيندو ۽ پنهنجن ڪنول جهڙن قدمن ۾ ويهاري پنهنجو ڪندو! _ڪبير داس)