2020-11-06
داخلا نمبر 1302
عنوان 19. هر ڪو پنهنجي رستي تي هلندو ...
شاخ پيهي منجهه پاڻ
پڙهيو ويو 1273
داخلا جو حوالو:
هن داخلا جون تصويرون نه مليون
”هڪ“ ٿي وئي. جتي وڏا ٻيڙا ٻار ۾ هليا وڃن، ٽائٽانڪ غرق ٿيو وڃي اتي ڪچي گھڙي جي ڪهڙي هلندي؟
آدرش ڪچو گھڙو نه آهي. آدرش ڪو ٺـِـڪر جو ٺهيل بـُـت به ناهي، ويساهه ٻي شئ آهي ۽ آدرش جدا ڳالهه آهي. ويساهه ڀڄي سگھي ٿو، آدرش ڪيئن؟ سهڻي وچ سير ۾ غرق ٿي وڃي ته ٿي وڃي، ٻيو پار ته پنهنجي جاءِ تي موجود آهي. تون ترهي کي آدرش ٺاهي ڪا غلطي ڪري ويٺو هئين.
تنهنجو آدرش ڀڳو آهي جيڪا تنهنجي ناؤ هئي. منهنجو آدرش ڪونه ڀڳو آهي، جيڪو مون کي هن پار کان اڄ به سڏي رهيو آهي.
وچ سير ۾ تون به ٿاڦوڙا پيو هڻين ۽ آئون به.
فرق فقط اهو آهي تون ٻڏندڙ ٽائٽانڪ جي ڪيپٽن ڏانهن ڏسي رهيو آهين ۽ آئون ميهار ڏانهن پيو تڪيان!
ٽائٽانڪ جو معلم (ڪيپٽن) ڇا ٿو ڄاڻي؟
ٽائٽانڪ جو چيف انجينيئر ڇا ٿو ڄاڻي؟
هنن ته ناقابلِ غرق جـُـنگ جهاز ٺاهيو هو ۽ ان ڏٺل وائٺل واٽ سان وڃي رهيا هئا جتان هزارين ننڍا ٻيڙا اڳ ئي با سلامت لنگھي چڪا هئا. پر ... ٽائٽانڪ ڪچو گھڙو ثابت ٿيو.
تون مون کي ڀٽ شاهه تي ڏسي حيران پيو ٿين!
اي نوجوان! عقل وارا استاد آهن ۽ عشق وارا پرينءَ جو پاڇو! تون ئي چئه ته مون کي ڪيڏانهن وڃڻ گھرجي؟ ٽائٽانڪ جي چيف انجينيئر ڏانهن يا سهڻيءَ جي چريائپ ڏانهن!
تون ئي چئه آئون ڇا لکان؟
اڃا ته آئون علم جي ڳولا ۾ آهيان، ”لامعلوم“ ۾ آهيان، ڪجهه ”معلوم“ ٿئي ته لکان!
تون ڀلي رِلهي وڇائي ويٺو رهه ته ڪو ٻيو اچي تنهنجو آدرش ڳولي، تنهنجي جهوليءَ ۾ وجهي!
آئون صحرا گردي لاءِ اڳتي هلان ٿو، منهنجو روح ڀٽڪڻ جو عادي ٿي ويو آهي ۽ منهنجا پير هڪ هنڌ بيهن ئي نٿا.