2020-11-06
داخلا نمبر 1308
عنوان 25. ڇا آئون ساجد ڪونه رهيس؟
شاخ پيهي منجهه پاڻ
پڙهيو ويو 1175
داخلا جو حوالو:
هن داخلا جون تصويرون نه مليون
ڇا آئون ساجد ڪونه رهيس؟
اڄ مون نماز نه پڙهي آهي. نه سجدو ڪيو آهي ۽ نه وري دعا لاءِ هٿَ کنيا اٿم.
اڄ مون نه وضوءُ ڪيو آهي ۽ نه وري تسبيح سوري اٿم.
مون سڄي رات جاڳي گھاري پر ڪو وِرد وظيفو چپن تي ڪونه آيو.
آئون سوچيندو رهيس ...
سوچيندو رهيس ... ۽ سوچيندو رهيس ۽ حيرت جي سمنڊ ۾ غرق ٿيندو ويس.
منهنجيون اکيون آڪاس ۾ هيون ۽ دل سڄي رات تنهنجي طواف ۾ هئي.
چون ٿا ته منهنجيون نمازون قضا ٿي ويون!
ڇا سچ پچ منهنجيون نمازون قضا ٿي ويون؟
۽ آئون ساجد ڪونه رهيس؟
ڇا مون کان ڪا ڪوتاهي ٿي وئي جو آئون تنهنجي سوچ ۾ غرق ٿي ويس!؟
آئون ته سڄي رات تو ۾ هئس پر جڏهن ڏينهن چڙهيو ته مون تي فتويٰ جاري ٿي وئي!
آئون ساجدن جي قطار مان ڪڍي ٻاهر ڪيو ويو هئس.
مون لهندڙ سج ڏانهن ڏٺو، شام جي تاري ڏانهن ڏٺو ...
چنڊ ڏانهن تڪيو، قطب سان ڪچهري ڪئي
مون وهائوءَ ڏانهن به ڏٺو ۽ اها ليڪ به ڏٺي جيڪا رات کي ڏينهن کان جدا ڪري ٿي.
پڇاڙيءَ ۾ مون اُڀرندڙ سج کي به ڏٺو
مون سڀني کان پڇيو.
سڀني جي ماٺ ۾ هڪ ئي جواب هو،
”هن فتويٰ ۾ تصديق آهي!“
چؤ طرف ”مبارڪ! مبارڪ!“ جا پڙاڏا گونجيا.
زندگي طواف ۾ آهي.
بندگي طواف ۾ آهي.
جنهن جي دل طواف ۾ آهي، اهو سراپا سجدي ۾ آهي.
حڪم ٿيو، ”وڃو! وڃي طواف ڪريو! ... ۽ طواف ۾ ئي رهو، هر وقت!“
جيڪو طواف ۾ آهي، سو ئي بندگيءَ ۾ آهي.
... ۽ جيڪو طواف ۾ ڪونه آهي سو هن ڦهلجندڙ ڪائنات ۾ اصل کان ڇڳل جسم وانگر ڌڪبو ٿو وڃي، پري... اڃا پري!
تنهنجي هيءَ ريت به عجيب آهي!
جيڪو تنهنجي ذات ۾ غرق ٿئي ٿو، هن تي ئي شرڪ جي فتويٰ صادر ٿئي ٿي ۽ جيڪو تنهنجي ذات ۾ غرق نٿو ٿئي،
هن لاءِ مفتيءَ جي مَسند آهي!
جيڪو تنهنجي آڏو پنج وقت حاضر ٿئي ٿو، سو تنهنجو فرمانبردار ٿو سڏجي پر جيڪو هر وقت تنهنجي طواف ۾ آهي، تنهن تي تهمت لڳي ٿي.
هتي ”فنا“ تي فتويٰ آهي،
هتي ” تهمت“ تي مبارڪ ملي ٿي.
مفتي جسم تي تعزيز صادر ڪري ٿو، جسم جيڪو مٽيءَ جو پتلو آهي ۽ روح جو عارضي ٺڪاڻو آهي ... ۽ بس!
مفتيءَ جي پهچ روح تائين ڪٿي؟ هو ته ٺلهو ٺڪر جو ٿانءُ ڀڃي ٿو سگھي.
مفتي ته ڇڙو مٽيءَ جو سجدو ڏسي ٿو،
روح جو سجدو ڏسڻ سندس وس ۽ ڀاڳ ۾ نه آهي.
روح جي صدا، روح جي تڙپ، روح جي عبادت ۽ ڀڳتيءَ کي ڪنهن رواجي اک سان ته ڏسي ڪونه ٿو سگھجي
عشق ۾ عبادت ۽ ادب جا دائرا ڪي ٻيا آهن.
عقل ۾ ادب جا معيار ۽ حدون ڪي ٻيون آهن.
جيڪا بيخودي مبارڪ ۽ انعام لائق هجي ٿي، اها ئي ڪيفيت ”شرڪ“ جي تهمت بڻجي ٿي.
ڪٿي بيخودي بي ادبي ٿيو پوي ٿي، ته ڪٿي منزل!
اي مفتي! مهرباني ڪري پهرين وحدت ۽ لامحدود جو فرق ته سمجهاءِ!
شرڪ ۽ لا شريڪ جون وٿيون ته ٻڌاءِ!
اي مفتي! مٽيءَ جي جسم تي فتويٰ مڙهي ڇا ملندءِ؟
هڪ مڪان مان مـُـڪين کي ڪڍي ڇا ملندءِ؟
مـُـڪين ته مڪان مان نڪري لامڪان ۾ هليو ويندو.
انڪري ئي ته آئون توکي دعا ٿو ڪريان!
تون ڀلي پنهنجو فرض نڀاءِ، آئون توکي ڪونه ٿو جهليان!
اهو ڪنڌ اتي آهي ئي ڪونه، جيڪو تون ڪورڻ ٿو چاهين!
اهو ته ڪنهن زماني کان وٺي تــن کان جدا آهي ۽ اتي پهتل آهي، جتي هئڻ گھرجي.
اي مفتي! ڇا گل ۾ خوشبوءِ نه آهي؟
باهه ۾ تپش ڪونه آهي؟
روشنيءَ ۾ رنگ نه آهن؟
۽ ڇا ساز ۾ آواز ڪونه آهي؟
ڇا هـُن ۾ هـيءُ ڪونهي؟
۽ ڇا هـــِن ۾ هـُـو ڪونهي؟
تون ڪنهن کي ڪنهن کان ڌار ڪندين؟
۽ ڪيئن؟