2020-11-06
داخلا نمبر 1285
عنوان 3. تنهنجي نانءُ!
شاخ پيهي منجهه پاڻ
پڙهيو ويو 1401
داخلا جو حوالو:
هن داخلا جون تصويرون نه مليون
تـُنهنجي نانءُ
اي ڪائنات لاءِ رحمت !
تنهنجي رحمت جو طلبگار ته هرڪو ئي آهي پر ... آئون جيڪو اڃا تائين ”آئون“ مان نڪري نه سگھيو آهيان ۽ ان ڌُٻڻ مان نڪرڻ جا جتن پيو ڪريان ، تنهجي رحمت ڏانهن اڃا به عاجزي ۽ شوق سان واجهايان ٿو.
آئون ظلم ، جَــهــل ۽ انا جي ڌُٻڻ ۾ غرق ٿي رهيو آهيان، آئون ان مان پاڻ کي ڇڏائي نٿو سگھان، انڪري تنهنجي رحمت ڏانهن ٻئي هٿ کڻان ٿو. منهنجو هٿ جهلي وٺ!
سـُـرت ڪــرو ميري سائيان، هم هين ڀــؤ جل مانهه
آپ هـِـي بـهه جائين گـي، جو نـهيـِن پـڪڙي بانهه
تم تو سمرٿ سائيان، درڙهه ڪـر پڪــــڙو بانهه
دُهر هـِـي لــي پُْنـهـچائيو، جن چهانڙو مگ مانهه
(سائين تون ئي سمرٿ آهين، منهنجي ٻانهن مضبوطيءَ سان جــهل، تون ئي مون کي آخري منزل تي پهچاءِ، رستي ۾ ڇڏي نه ڏجانءِ!)
آئون تنهنجي رحمت جي برسات ۾ ڌوپجي ويندس. مون کي پڪ آهي ته اها برسات منهنجي من جي مير کي ايئن لاهي ڇڏيندي جيئن چوماسي جا مـِـينهن وڻن کي ڌوئي اُجرو ڪندا آهن ... ۽ انهن جا پن ٻهه ٻهه پيا ٻهڪندا آهن، ۽ رقص ڪندا آهن. اهو رقص وسڪاري سبب ئي ته هوندو آهي، جنهن ۾ سـُـرور ۽ تنهنجي خوشبوءِ رچيل هوندي آهي.
آئون پتڻ تي پاتڻيءَ جي انتظار ۾ آهيان ... ۽ هڙ ۾ ڪـِـي به ڪين اٿم.
آئون ڪــتڻ به ڪونه ڄاڻان ، چرخو به چيو نٿو ڪريم. بس! تنهجين بي حساب مهربانين ۽ شفيق دل ڏانهن ڏسان ٿو ۽ ظلمات ندي اُڪرڻ لاءِ تنهنجي آسري ڪنڌيءَ تي اچي ويٺو آهيان.
آئون پنهنجو ڪــچو پڪو پورهيو هن ”خود ڪلاميءَ“ جي حالت ۾ کڻي تنهنجي در تي اچي بيٺو آهيان! هي عقيدت جا گل آهن يا ڪنهن بي سمجهه جا پريشان خيال ... پر آئون انهن جهنگلي گلن کي هٿن ۾ جهلي بيٺو آهيا ن. مون تي مهربان ٿيءُ! اي رحمت ِ ڪـُـل ۽ اي ازل جي چـُونڊ! منهنجي حياتيءَ کي وئرٿ ٿيڻ نه ڏي ... هي گل قبول ڪرڻ لاءِ مون تي مهربانيءَ جو دروازو کول!
اي ڪائنات لاءِ رحمت!
منهنجي اندر جي مـِـرونءَ اڄ تائين مون کي ڪنهنجي به ساراهه ڪرڻ نه ڏني آهي، ان ڪري آئون سونهن جي ساراهه ڪرڻ جا ادب به نٿو ڄاڻان. منهنجي اندر جو مـِـرون اڃا تائين ڪونه مئو آهي ... پر هي بيچين روح تنهنجن چپن تي محبت جي مـُـرڪ ڏسي شانت ٿيڻ ٿو چاهي ، ۽ ان مرڪ مان سـُـرور وٺي خوشبوءَ جي احساس ۾ ٻڏڻ ۽ نچڻ ٿو چاهي! تنهنجي مرڪ، تنهنجيون چمڪندڙ اکيون ۽ چهري تي وسندڙ نـُـور سک جو درشن ئي ته آهي. شايد ايئن منهنجي اندر جي وحشت ختم ٿي پوي! مون کي پڪ آهي ته ايئن ٿي پوندو ڇاڪاڻ ته تنهنجي مرڪ هر مرض جو علاج آهي.
مونکي ساراهه ڪرڻ نٿي اچي. اها منهنجي گستاخي نه آهي، اها منهنجي پاڻ پسندي ۽ خود غرضي به نه آهي. اها منهنجي بي وسي آهي. منهنجي ان بي وسيءَ کي شرمندگي سمجهي، مونتي شفقت جو هٿ رکيو وڃي! آئون پنهنجيون هي تحريرون ته ڇا پنهنجو سڄو ”ڪـِـي نه جهڙو“ وجود تنهنجي نانءَ ڪريان ٿو ... ۽ ان وقت تائين تنهنجو در جهلي بيهان ٿو، جيستائين تون مون کي انهن ۾ شامل نٿو ڪرين جن کان تون راضي آهين! تنهنجي هڪ مهربان ۽ مـِـٺي نظر منهنجا سڀ ڏک ۽ نڀاڳ لاهي ڇڏيندي! اهو منهجو يقين آهي.
آئون ته نه ريجهائڻ ڄاڻان ٿو، ۽ نه پرچائڻ ٿو ڄاڻان. آئون نه اُستاد الهه ڏِنو نـــُـــــوناري آهيان جيڪو گيت سنگيت ۾ تنهنجي آڏو پريم رس وِکيريندو رهيو ۽ نه وري آئون ڀڳت ڪنور آهيان جنهن کي محبت جي ڇــير ٻــڌڻ ايندي هئي ... ۽ نه ئي وري منهنجي گلي ۾ اهو سوز آواز آهي جنهن سان تنهنجي ســروپ نمائي ڪري سگھان!
آئون نٿو ڄاڻان ته سڄڻ جي ساراهه ڪيئن ڪبي آهي؟
آئون نٿو ڄاڻان ته سڄڻ جي خدمت ڪيئن ڪريان؟
ڇا آئون به ڀڳت ڪبير وانگر هيرن موتين جو ٿالهه ڀري، انهن تي پنهنجيون اکيون رکان؟ يا ڪنهن بودلي فقير وانگر سڄي شهر جون گھٽيون صاف ڪريان ۽ اکين سين ڇڻڪار به ڪريان!
چؤطرف گلاب پاشي ڪريان، يا تنهنجي نالي جا ڪنٺ ڪولابا پائي من ۾ ڌمال هڻان!؟
آئون ڪجهه نٿو ڄاڻان ته آئون ڇا ڪريان؟
بس! آئون هٿ ادب جا ٻڌي، ڌرتيءَ تي ان هنڌ اکيون کـُـپائي بيهان ٿو، جتي تنهنجا مبارڪ پير پوندا!
آئون تنهنجن قدمن کان مٿي، تنهنجي چهري تائين اکيون ڪيئن کڻندس؟ ڇا ان گستاخيءَ جي مون کي اجازت ملندي؟
اي ڪائنات لاءِ رحمت!
مونتي شفقت جو هٿُ رک! مون کي عشق جي مئخاني مان اهو پيالو ڏيار جنهن ۾ تنهنجي رحمت بي حساب ۽ اڇيهه فيض ڀري سگھان ... اهو فيض ۽ رحمت جيڪا هر وقت وڏ ڦـُـڙي جيان وسي ٿي.
اي مهر بان! مون کي اهو ڀريل پيالو نصيب ٿئي!
اي فيض بي مثال ۽ جمال لازوال،
اي امر جي چونڊ ۽ ڪائنات جي منزلِ ڪمال!
آئون چؤ واٽي تي بيٺل فقير وانگر صدا هڻان ٿو، مون کي خالي هٿ نه موٽاءِ ... ۽ نه ئي تون خالي هٿ موٽائيندو آهين!
تون ته ورهائڻ وارو هٿ آهين.
تون جيڪي به ورهائين ۽ جنهن جي به جهوليءَ ۾ وجهين، امر تنهنجي مرضيءَ کي تسليم ڪري ٿو.
اي ڪائنات لاءِ رحمت!
مونتي شفقت جو هٿ رک! مون کي علم ، ادراڪ ۽ بصيرت کان اڳ تون پنهنجي ذات ۾ فنا ڪر! منهنجي آڱر جهل ۽ ڪائنات جي ازلي شعور ڏانهن رهنمائي ڪر! آئون ڪيچ جو پنڌ ڪونه ڄاڻان!
آئون هن رڻ ڪڇ ۾ رُ لي ويندس، ٿر جي ڊِرنهن ۽ ڀـِـٽن ۾ ڀٽڪي ويندس، ڪاڇي جا وسيع پــٽ مونکان سمتن جي سمڪ کسي ٿا وٺن. هي رستا، هي کيرٿر جون لاهيون چاڙهيون ، ڏونگر ۽ ڏاڪا ... ۽ وک وک تي ويهه واٽون! آئون ته ڪيچ جو پنڌ ڪونه ٿو ڄاڻان، ۽ نه وري پنهونءَ جو پيرو ٿو لڀجي.
نه ثمر اٿم، نه سامان، نه جمع اٿم نه پونجي، نه ڪرت اٿم ، نه ڪمائي، نه ڪاپو آهي ، نه ڪي ٻيو... !
ڪو سبب ٿئي ته سڀ سولي ٿئي!
ڪو ڪرم ٿئي ته آئون به لڪ لنگھان! هنن خالي حالن ۾ سج ته مون کي واٽ ۾ ئي لهي ويندو!
اي ڪائنات لاءِ رحمت!
منهنجي زبان ۽ هٿ کان هر ڪو محفوظ هجي!
منهنجي زبان مان ڪنهن لاءِ ڪڏهن به پـِـٽ پاراتو نه نڪري، بس! دعائون نڪرن.
مونکي ڪنهن تي ڪاوڙ نه اچي، نه ڪو مونتي ڪاوڙجي ۽ نه مان ڪنهن تي ڪاوڙجان!
نه ڪو مون کي پاراتو ڏئي ۽ نه مان ڪنهن کي پاراتو ڏيان!
نه ڪو مون سان حسد ڪري، نه مان ڪنهن سان حسد ڪيان!
نه آئون ڪنهن کي نقصان ڏيان ۽ نه ڪو مون کي ضرر پهچائي!
نه آئون ڪنهن کان نفرت ڪريان، نه ڪو مون کان نفرت ڪري!
مونکي تنهنجو فيض ملي ۽ مون کي توفيق ملي ته اهو منهنجي هٿان اڳتي ورهائجي.
اهو فيض ۽ اهو ونڊ وڌندو ئي رهي!
مونکي صبر هجي! ڏک ۽ سک، سچ ۽ ڪوڙ، گناهه ۽ ثواب، زندگي ۽ موت، بهشت ۽ دوزخ جيڪڏهن بي معني ٰ ڳالهيون آهن ته آئون انهن بي معنيٰ ڳالهين مان نڪري وڃان!
مونکي امر تي خوش رهڻ جي سگھه ملي ۽ ان ۾ سڪون ملي!!
عزتِ نفس جيئري رهي ۽ آئون گھڙيءَ گھڙيءَ جو موت نه مران!
اي ڪائنات لاءِ رحمت!
منهنجن عيبن تي پردو رهي، ۽ منهنجي هٿان ڪنهنجو عيب ظاهر نه ٿئي!