2020-11-06
داخلا نمبر 1285
عنوان 3. تنهنجي نانءُ!
شاخ پيهي منجهه پاڻ
پڙهيو ويو 1410
داخلا جو حوالو:
هن داخلا جون تصويرون نه مليون
"ڍڪُ ڍڪــڻهـار، آئون اگھــاڙِي آهيــان!‟
هي سڀ اعتراف آئون فقط پنهنجي لاءِ نٿو ڪيان ... هر هڪ انسان لاءِ عرض اٿم، چاهي اهو زماني جي حساب سان منهنجو عزيز ترين مائٽ آهي، دوست آهي يا دشمن، واقف آهي يا نه آهي! بس، آئون جڳ جهان جو خير گھران ٿو.
... ۽ منهنجي گستاخيءَ جي حد ته ڏس! جو آئون عيبن ۽ ڪوتاهين ۾ غرق ماڻهو سڄي ڪائنات لاءَ دعاگو آهيان!
اي امر جي چونڊ!
اي فيض! اي جمال لازوال!
”اکــيــن ۾ ٿــي ويــهه ته آئون واري ڍڪيــان،
توکي ڏسي نه ڏيهه، آئون نه پسان ڪي ٻيو!“
(لطيف)
”نيـنـن انتـر آؤ تو نينـــن جهاپ توهـي لِـيون
نائين ديکون اور ڪو ، نا تـو هـِـي ديکن ديهون“
(ڪبير داس)
چون ٿا ته سنڌ ۾ ڏهه ڏاتار هئا، ۽ مڱڻا بي شمار آهن.
آئون سـِــرن ۽ سـُـــرن جو سوداگر ڪونه آهيان پر هنن کان به وڏي صدا هڻان ٿو. آئون ٻيجل به ڪونه آهيان پر هن کان به وڏي صدا هڻان ٿو:
سنڌوءَ جي ڪناري تي جنم وٺندڙ هي آديسي فقير ڏاتارن جي ڏاتار کان بس ايترو گھري ٿو ته مٿس ڪرم، رهنمائي، شفققت، محبت، سفارش، بخشش، قبوليت ۽ دعا جي قبوليت جي نظر هجي! هر انسان جي عزت هجي ۽ اها وڌندي رهي! هر ماڻهوءَ جو روح ۽ جسم صحت مند هجي ۽ اهو بهتر کان بهتر رهي! هر ماڻهوءَ وٽ پيار هجي، ۽ اهو ورهائيندو وڃي! هر ماڻهوءَ وٽ علم هجي ۽ اهو وڌندو وڃي. سڄو عالم آباد هجي ۽ سنڌ تي به سدائين سڪار هجي! سڄي عالم ۾ نه رڳو ماڻهو پر هر جـِـيو ، جيت جڻو امن امان ۾ هجي!
اي ڪائنات لاءِ رحمت! آئون پنهنجي ڪچي ڦڪي روح رهاڻ ۽ هيءَ بند اکين ۾ دل جي ڌمال تنهنجي نالي ڪريان ٿو، اها قبول ٿئي، ۽ هـِـن ”ڪجهه به نه“ کي انهن ۾ شامل ڪيو وڃي جن تي شفا ۽ شفقت جو هٿ آهي.
آئون ڄاڻان ٿو ته جنهن تي تون مهربان آهين، ان کي ڪو به ڏک نه آهي ۽ تنهنجي جنهن به عاشق تي بظاهر جيڪي به ڏک طاري آهن، اهي اصل ۾ ازلي سک جا اهڃاڻ آهن.
آئون آديسي جيڪو ظاهر ۾ مٽيءَ جي ذات آهيان، ۽ اندر ۾ ... اهو آهيان جيڪو تون ڄاڻين ٿو، تنهنجي در تي ان تڙپ سان بيٺو آهيان ته نيٺ تنهنجي ذات هيءَ رهاڻ قبول ڪرڻ لاءِ پردي جي اوٽ کان ٻاهر ايندي، مون تي شفقت جو هٿ رکندي، ۽ آئون تنهنجي مرڪ جي جهلڪ سان ازلي سک پرائيندس.
تنهجو طالب، تنهنجو آديسي فقير.