30. ڪجهه صحرا گردي ڪري وٺ!

نه جهليو، روح کي پنهنجي اصل سان ملڻ ڏيو. جسم کي عزيز ضرور رکو پر روح کي ان جو نوڪر نه بڻايو!
توهان حاڪم دشمن تي فاتح ٿيڻ چاهيو ٿا، اول پاڻ کي ته فتح ڪريو!
جڏهن توهان پاڻ کي فتح ڪري وٺو تڏهن پاڻ کان ئي پڇجو ته اڃا ڪهڙو قلعو ۽ ڪهڙو ملڪ فتح ڪرڻ رهجي ويو آهي؟
توهان جيڪا سلطنت فتح ڪرڻ گھرو ٿا ۽ جنهن لشڪر کي زير ڪرڻ چاهيو ٿا، اهو ڪنهن شهنشاهه جو لشڪر ۽ حڪومت نه آهي، اهو توهان جو وهم آهي. توهان پنهنجي آزاديءَ جي خواب ۾ پنهنجي راڄ جا تمنائي آهيو. راڄ ڪنهن ٻئي جو هجي يا پنهنجو! راڄ، راڄ ئي آهي ... ۽ ان جون تقاضائون به ساڳيون آهن.
آئون اهڙي ڪنهن به جنگ ۽ فتح ۾ توهان سان شامل نه آهيان.
هائو! جيڪڏهن توهان مان ڪو شخص صحرا ڏانهن سچ جون جهلڪيون جهٽڻ وڃي رهيو آهي ته آئون هن جي قدمن جا نشان ڳوليندو ويندس.
عجب آهي! جيڪو شخص گناهن ۾ ڪارو آهي، اهو پاڻ کي معصوم ٿو سمجهي، پر هر ٻئي گنهگار کي پنهنجن هٿن سان پٿر هڻڻ لاءِ تيار آهي ... پر، جيڪو شخص ڪو به ڏوهه نٿو ڪري ۽ سچ پچ معصوم آهي، سو گنهگارن کي بخشش جي خوشخبري ڏئي ٿو، ”وڃ! توکي معاف ڪيو ويو، اڄ کان پوءِ ڪوبه گناهه نه ڪجانءِ!“
... ۽ خلق کي تنبيهه ڪئي وئي،”هن (گنهگار) کي پهريون پٿر اهو هڻي، جنهن ڪو به گناهه نه ڪيو هجي!“
ان هوندي به اهي ئي ماڻهو صليب تي چاڙهيا ويا ... يا سندن ڪنڌ ڪوريا ويا، جيڪي بي گناهه هئا. آئون ان ڊگھي قطار ۾ بيٺل صاحبن جا نالا تڏهن کڻان، جڏهن هن ميڙ ۾ سڀ وضوءَ سان هجن!
ڇا انهن صاحبن جو خون اجايو ويو؟
قطعي نه! ڪجهه به اجايو نٿو ٿئي، سڀ ڪجهه امـُـر موجب آهي.
” جا لـُـڪـن لـُـوسـاٽـي، سـا سيج ّ چــڙهـنـدي ســسئي!“
سچ سان قربت جي سيج يا جنت ڪٿي آهي؟ ... ۽ ڪنهن کي ملندي؟
تون ان جنت کي هيڏانهن هوڏانهن نه ڳولهه! اها تنهنجي پنهنجي اندر ۾ آهي. جيڪڏهن تو پنهنجي اندر ۾ جهاتي پاتي هجي ها ته توکي سڀ ڪجهه نظر اچي ها! تون پنهنجو پاڻ کي ايئن ٿو ڏسين جيئن آئينو توکي تنهنجي صورت ڏيکاري ٿو، يا وري تيئن، جيئن تون پاڻ کي ڏسڻ چاهين ٿو.
ٻين ڏانهن ڇا ٿو ڏسين؟ پنهنجن عيبن ڏانهن نهار!
ٻين جو امتحان نه وٺ، ٻين کي پرکڻ ڇڏ، ٻين لاءِ تعزيرون مقرر نه ڪر!
هر امتحان لاءِ ڪي معيار مقرر ٿيندا آهن ... ۽ اهي معيار تو تي به لاڳو ٿين ٿا. انهن معيارن تي توکي به پرکيو ويندو.
ٻين ۾ عيب نه ڳولهه، تنهنجي پنهنجي اک ۾ به وار ٿي سگھي ٿو، جنهن ڪري توکي ٻئي جو سڄو وجود ڪارو نظر اچي سگھي ٿو.
اي مهربان! فتويٰ ۽ تعزير نافذ نه ڪر، ڪجهه صحرا گردي ڪري وٺ ‍‍‍!
منهنجيون ڳالهيون ديواني جي بــڙ بــڙ ڪونه اٿئي!
انهن ۾ اهي سڀئي آواز ۽ پڙاڏا شامل آهن، جيڪي منهنجن رهبرن عهد الست کان اڄ تائين صحرائن ۽ ٻيلن ۾ اٿاريا آهن. آئون ته انهن واڪن جو فقط پڙاڏو آهيان، جيڪي صحرائن ۾ گونجندا پيا اچن.
منهنجي ڳالهه مڃ !
تون به ڪجهه صحرا گردي ڪري وٺ!