5. ڏيئي جي روشني ڪيستائين سفر ڪري سگھي ٿي ؟

ڏيئي جي روشني ڪيستائين سفر ڪري سگھي ٿي؟

ڇا انسان ڪو اهڙو ڏيئو آهي جيڪو اونداهين سان وڙهي رهيو آهي؟
ڇا هن ڏيئي ۾ ايتري قوت آهي جو اهو اونداهين سان جهيڙيندو پري تائين نڪري وڃي، پري تائين ...
تمام پري تائين... هن ڌرتيءَ کان پري ... شمسي نظام کان پري ... هن ڪهڪشان کان پري، هن پولار ۾ موجود آخري ڪهڪشان جي آخري سري تائين!
ڇا ڪنهن ڏيئي ۾ ايتري سگھه ٿي سگھي ٿو جو اهو پنهنجي روشنيءَ کي پري تائين پهچائي سگھي، اڃا پري تائين!
ڇا ڪنهن ڏيئي ۾ ايترو تيل ٿي سگھي ٿو جو اهو ايتري روشني پيدا ڪري سگھي؟
آئون ان سوال جو جواب نٿو ڏيان.
سائنسدان چون ٿا ته روشنيءَ جا ڪرڻا پنهنجي سرچشمي مان ڦـُـٽڻ بعد اربها نوري سالن تائين پنڌ ڪندا آهن ۽ اهي مستقل پنڌ ۾ آهن.
پر، انسان جو جسم ڪو ڏيئو ته نه آهي! اهو ته مٽي ۽ پاڻيءَ مان ٺهيل هڪ سرشتو آهي جيڪو محدود سرحدن ۾ قيد آهي ۽ سردي، گرمي، بارش ۽ خوراڪ جي مخصوص حالتن کان ٻاهر رهي نٿو سگھي.
ڇا سچ پچ انسان ايترو خسيس ۽ ويچارو آهي؟
ڇا سچ پچ انسان جي اندر ۾ ڪا لاٽ نٿي ٻري؟
ڇا سچ پچ انسان جو جسماني سرشتو هڪ محدود مشين جهڙو آهي؟
ڇا سچ پچ هن جي اندر ۾ شعور نالي ڪابه شئ نٿي چـُـري پـُـري؟
آئون انهن سوالن جا جواب به نٿو ڏيان ڇاڪاڻ جو انهن سڀني سوالن جا جواب توهان ڄاڻو ٿا.
جيڪڏهن توهان انهن سوالن جا جواب ڄاڻو ٿا ته پوءِ توهان سڌيءَ ۽ طرح اڻسڌيءَ طرح اقرار ٿا ڪريو ته انسان محض گوشت مان ٺهيل ڪا رواجي مشين ڪونه آهي.
ته پوءِ انسان ڇا آهي؟
اها مشين جيڪا ڏسي ٿي، سوچي ٿي، پيار ۽ نفرت ڪري ٿي، ڊڄي ٿي ۽ پيش قدمي ڪري ٿي ... ۽ محدود حالتن کان ٻاهر نه رهي سگھڻ جي باوجود، روحاني طرح نه، پر پنهنجي جسم سميت ڌرتيءَ جي ڪشش ثقل مان نڪري چنڊ تي پير رکي مريخ تائين پهچي ٿي، ڇا سچ پچ ڪا رواجي مشين آهي؟
آئون ڪوبه جواب نٿو ڏيان ڇاڪاڻ ته توهان چڱيءَ طرح ڄاڻو ٿا ته انسان ڪيترو معمولي هئڻ جي باوجود ڪيترو غير معمولي آهي.
هر اها شئ ۽ هر اها ڳالهه جيڪا عام رواجي نه هجي پر هجي، غير معمولي آهي.
هر اها شئ، ۽ هر اها ڳالهه جيڪا اسان کي معلوم نه هجي پر موجود هجي، غير معمولي آهي.
معمولي ۽ غير معمولي هجڻ جو تعلق علم، ادراڪ ۽ احساس سان آهي.
جڏهن به ڪا غير معمولي ڳالهه توهان تي ظاهر ٿي پوي، توهانکي سمجهه ۾ اچي وڃي، پردي کان ٻاهر اچي بيهي رهي ...
۽ جڏهن راز، راز نه رهي
تڏهن اهو راز، اها غير معمولي ڳالهه، بنهه معمولي ٿي ويندي آهي!
ته پوءِ معمولي ۽ غير معموليءَ ۾ ڪيترو فرق آهي؟
جيڪو حقيقت ڄاڻي ٿو، هن لاءِ ٻنهي ۾ ڪو به فرق ۽ فاصلو ڪونه آهي،
۽ جيڪو حقيقت نٿو ڄاڻي ٿو، ان لاءِ ٻنهي جي وچ ۾ وجود ۽ عدم وجود جيترو پنڌ آهي.
آئون وري به ڪو جواب نٿو ڏيان ڇاڪاڻ ته توهان چڱي طرح ڄاڻو ٿا ته انسان معمولي هئڻ جي باوجود ڪيترو غير معمولي آهي.
ڇا انسان جي عظمت ۽ غير معمولي هجڻ لاءِ اهو دليل ڪافي آهي ته ماڻهو (پنهنجي خواب ۽ خيال ۾ نه پر) پنهنجي جسم سميت اُڏامي چنڊ تي پهتو ۽ هاڻي مريخ تائين پنڌ ڪري رهيو آهي!؟
اهو ڪو وڏو پنڌ ته ڪونه آهي.
آئون ته هن پولار جي آخري سري ۾ موجود آخري ڪهڪشان جي آخري ڇيڙي تائين سفر جي ڳالهه پيو ڪريان.
ڇا سفر فقط جسم ڪندو آهي؟
ڇا سفر فقط روشني ڪندي آهي؟
ڇا سفر فقط آواز جون لهرون ڪنديون آهن؟
فزڪس فقط مادي جي سفر ۽ تحرڪ کي قبول ڪري ٿي.
فزڪس جا جديد نظريا روشنيءَ جي ڪرڻن، مقناطيسي لهرن، هر قسم جي قوت (energy)، تابڪاري ۽ شعاعن کي مادو قرار ڏين ٿا.
چئبو ته اهي شيون جيڪي جاءِ نٿيون والارين ۽ وزن نٿيون رکن، اهي به مادو آهن.
جيڪڏهن قوت (energy) به مادو آهي ته پوءِ فطرت ۾ ته بي شمار قوتون (energies) موجود آهن.
ڇا سائنس فطرت ۾ موجود هر قوت بابت علم حاصل ڪري سگھي آهي؟
جيڪڏهن علم مڪمل نه آهي ته پوءِ شين جي ”معمولي ۽ غير معمولي“ هجڻ وارو مونجهارو ته ”وجود“ يا ”حقيقت“ کي فقط ذهني حد تائين رد ڪري سگھي ٿو، مادي جي حد ۾ نه!
سوچ به سفر ڪندي آهي.
سوچ به هڪ قوت آهي.
ڇا فزڪس سوچ کي ماپي توري سگھي ٿي؟
ڇا سائنس سوچ کي عدم وجود قرار ڏئي ٿي؟
سوچ هڪ اهڙي قوت آهي، جيڪا اثر انداز به ٿئي ٿي.
چئبو ته سوچ نه رڳو وجود آهي، پر مادي قوت به آهي.
سوچ ته هڪ اڃا به عجيب مادي قوت آهي.
اها زندهه شين وانگر جنم وٺندي آهي، وڌندي آهي ۽ ٻي سوچ سان ٽڪر به کائيندي آهي، اها هڪ جاءِ کان ٻي جاءِ تائين پکڙجندي آهي ۽ ذهنن مان ڦـُـٽي پري پري تائين پنجوڙ اڇلائي، ماڻهوءَ جي ميڄالي ۾ اطلاع جمع ڪندي آهي، جتي انهن اطلاعن جو ڇيد ٿيندو آهي ۽ ڪائنات جا راز کلندا ويندا آهن.
راز کلندا ويندا آهن ...
غير معمولي ڳالهيون، معمولي ٿينديون وينديون آهن.
عام ماڻهو پنهنجي دماغ جو ڪيترو سيڪڙو استعمال ڪري ٿو؟
ذهين ترين ماڻهو پنهنجي دماغ جو ڪيترو سيڪڙو استعمال ڪن ٿا؟ تمام معمولي، مشڪل سان چوٿون حصو!
انسان اڃا تائين پنهنجي پيچيده ذهن جي بي شمار خـُـلين کي سمجهي ۽ استعمال ڪري نه سگھيو آهي.
ان محدود استعمال جي باوجود اهو ذهن ڪائنات ۾ ڪيئي ارب ڪهڪشائون ڳولي چڪو آهي.
بلڪه انهن جا فاصلا به معلوم ڪري ورتا اٿائين.
انسان جو ذهن ڪيئي ارب نوري سالن تائين پکڙيل هن ڪائنات جو سفر ڪري رهيو آهي، ۽ ان کي ماپي توري رهيو آهي.
اها فزڪس آهي يا ميٽا فزڪس؟
پر ڪائنات اڃا وسيع آهي. چون ٿا ته ڪائنات جو ڪنارو نه آهي.
ان هوندي به ذهن جو سفر جاري آهي.
انسان جو سفر جسماني سطح تي جاري آهي، انسان جو سفر ذهني سطح تي به جاري آهي.
ڇا انسان جي سفر جو ڪو ٽيون ذريعو به ٿي سگھي ٿو؟
ڇا ٽيون ذريعو غير معمولي آهي؟
”غيرمعمولي“ جي معنيٰ فزڪس کان ٻاهر ڪونه آهي (شايد هجي به!)
”غير معمولي“ جي معنيٰ آهي، ”ذهن وٽ اڳواٽ موجود اطلاعن کان ٻاهر ڪجهه ٻيو!“
فزڪس، فطرت جي مادي اُصولن کي علم جو بنياد بنائي ٿي.
پر، فزڪس فطرت جا سڀ راز ۽ اصول دريافت ڪونه ڪيا آهن.
ڇا ڪائنات کي ڦلهورڻ جو رستو فقط سائنس جي لئبارٽرين ۽ علم فلڪيات جي مرڪزن مان ڦٽي ٿو؟
ڇا اُڏار رڳو جسماني ٿيندي آهي؟
ڇا اُڏار رڳو ذهني ٿيندي آهي؟
ڇا ڪا ”غيرمعمولي“ اُڏار به ٿي سگھي ٿي؟
هڪ اهڙي غير معمولي اڏار جنهن جي ذريعي انساني ذهن پنهنجا پنجوڙ اربها نوري سالن تائين اڇلائي سگھي! (انسان اها اڏار به اڏي چڪو آهي ۽ اڏامي رهيو آهي)
ڇا انسان اڃا به ڪنهن ٻي غير معمولي اڏار جي وسيلي اڃا پري تائين ڪونه ٿو وڃي سگھي؟
ان ”غير معمولي اڏار“ يا ڪائنات جي رازن تائين رسائيءَ جي ان غير معمولي طريقي کي ڪهڙو نالو ڏجي؟
گوتـُـم ٻـُـڌ چيو، ”ٻـُـڌ!“ ۽ پوءِ هن تفصيل سان ٻـُـــڌايو.
گـُـرو نانڪ چيو، ”سـِـک!“ ۽ پوءِ هن تفصيل �